Мэтаматывацыя

мэтаматывацыя

Падкляса ад	матывацыя

Мэтаматывацыя — матывацыя людзей, якія самарэалізаваліся й імкнуцца выйсьці за рамкі сваіх асноўных патрэбаў, каб цалкам раскрыць свой патэнцыял.

Тэрмін уведзены Абрагамам Маслоў, які выказаў здагадку, што людзі першапачаткова матываваныя шэрагам асноўных патрэбаў, якія называюцца герархіяй патрэбаў. Маслоў сьцьвярджае: «Самарэалізуючыя людзі задавальняюць усе свае базавыя патрэбы (прыналежнасьці, прыхільнасьці, павагі й самапавагі)». Пасьля таго, як чалавек пасьпяхова арыентуецца ў герархіі патрэбаў, задавальняючы такім чынам усе свае асноўныя патрэбы, Маслоў прапанаваў ім пайсьці «шляхам, які называецца матывацыяй росту».

Маслоў лічыў, што неабходна адрозьніваць матывы тых, хто дзейнічае на ўзроўні самарэалізацыі або ніжэй (тых, хто ўсё яшчэ імкнецца задаволіць свае асноўныя патрэбы, або тых, хто задаволіў свае асноўныя патрэбы, але ўсё яшчэ жыве без мэты), і тых, якія самарэалізаваныя, якія таксама маюць значную мэту, паколькі іх матывацыі значна адрозьніваюцца. Патрэбы дэфіцыту матывуюць людзей задавальняць фізыялягічныя патрэбы, такія як голад, сэкс, каханьне, у той час як патрэбы быцьця падштурхоўваюць чалавека за межы самарэалізацыі й падштурхоўваюць яго да рэалізацыі свайго ўласьцівага канчатковага патэнцыялу.