Узаемныя заручыны абодвух народаў

Узаемныя заручыны абодвух народаў (па-польску: Zaręczenie Wzajemne Obojga Narodów) — дадатковыя інструкцыі да Канстытуцыі 3 траўня, ухваленыя Чатырохгадовым соймам 20 кастрычніка 1791. Прызначаліся для тлумачэньня несфармуляваных у Канстытуцыі ўмоваў польска-літоўскай уніі.

Заручыны фіксавалі адзінства і непадзельнасьць Кароны Польскага каралеўства і Вялікага Княства Літоўскага ў адзінай дзяржаве, адгэтуль называнай Рэч Паспалітая Польская. Дакумэнт падкрэсьліваў фэдэратыўны характар дзяржавы і гарантаваў роўнасьць абодвух бакоў у кіраваньні ёй^[1].

Заручыны прадугледжвалі стварэньне агульнага ўраду, войска і скарбу. Літвінам быў гарантаваны прапарцыйны ўдзел у новых органах цэнтральнай улады РП. Вайсковая і Скарбовая камісіі абодвух народаў павінны былі складацца з роўнай колькасьці прадстаўнікоў Кароны і Літвы, а ў Камісіі паліцыі адносіны мелі быць 2/3 і 1/3 адпаведна. Забясьпечвалася ратацыя польскіх і літоўскіх прадстаўнікоў на пасадах старшынь камісіяў.

Дакумэнт атрымаў такі самы статус, як і акт Люблінскай уніі. Было вырашана, што «Заручыны» стануць неад’емлемай часткай pacta conventa, і будуць абавязковыя для выкананьня Станіслава Аўгуста Панятоўскага і кожнага наступнага манарха Рэчы Паспалітай.

Крыніцы і заўвагі

^ Jonathan Dewald, Europe 1450 to 1789: Encyclopedia of the Early Modern World, Charles Scribner's Sons, 2004, ISBN 0-684-31203-4

Вонкавыя спасылкі

Польская Вікікрыніца зьмяшчае арыгінальныя матэрыялы, датычныя тэмы гэтага артыкула:

Zaręczenie Wzajemne Obojga Narodów

[1] Jonathan Dewald, Europe 1450 to 1789: Encyclopedia of the Early Modern World, Charles Scribner's Sons, 2004, ISBN 0-684-31203-4

[1]