Нямое кіно
Нямое кіно — назва кінэматографа ад яго ўзьнікненьня (1895) да 1930-х гадоў, які характарызаваўся асабліваю сукупнасьцю выразных сродкаў, найбольш адметным зь якіх была адсутнасьць гуку — «немата». Гэта вырашалася допісамі (тытрамі), ігрой дзеячоў на піяніна, павышанымі мімікай і жэстыкуляцыяй актораў, падкрэсьленым грымам. Узнаўленьне выявы з хуткасьцю 16 кадраў за сэкунду (цяпер 24) рабіла дзеяньне больш рухомым. Чорна-белы колер часам спалучаўся з афарбоўкай, вірыраваньнем стужкі. У 1930-я гады паступова саступіла месца гукавому кіно.
Глядзіце таксама
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Літаратура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2000. — Т. 11: Мугір — Паліклініка. — 560 с. — ISBN 985-11-0188-5