Дакумэнтальнае кіно

Чарлі Чаплін захапляецца 35-мілімэтровай кінакамерай на прыстані Танджунь Прыок неўзабаве пасьля таго, як Чаплін прыбыў у докі Батавіі. Чарлі Чаплін меў сваю ўласную 16-мм кінакамэру.

Дакумэнтальнае кіно (або неігравое кіно) — від кінэматографа. Дакумэнтальным называецца стужка, ў аснову якой ляглі здымкі сапраўдных падзей і асоб. Слова «дакумэнтальны» (па-ангельску: documentary) у дачыненьні да такога жанру/віду кіно быў упершыню прапанаваны Джонам Грырсанам (пад псэўданімам «Кінаглядач») у рэцэнзіі на стужку «Мана паўднёвых мораў», апублікаванай 8 лютага 1926 года. Да гэтага францускія журналісты і крытыкі называлі такую стужку, зробленыя на матэрыялах здымак падарожжаў. Грырсан жа вызначыў дакумэнтальнае кіно як «творчую распрацоўку рэчаіснасьці».

Першыя дакумэнтальныя здымкі былі зроблены яшчэ пры зараджэньні кінэматографа. Тэмай для дакумэнтальных стужак найчасьцей становяцца цікавыя падзеі, культурныя зьявы, навуковыя факты і гіпотэзы, а таксама знакамітыя асобы і супольнасьці. Майстры гэтага віду кінатворчасьці нярэдка ўзьнімаліся да сур’ёзных філясофскіх абагульненьняў у сваіх творах. Рэканструкцыі сапраўдных падзей у ігравым кінэматографе (напрыклад, гістарычны фільм, біяграфічны фільм, і т. п.) не адносяцца да дакумэнтальнага кіно.

Прыкладам дакумэнтальнага кіно можна назваць «Ворша 1991».

Глядзіце таксама

• Мастацкае кіно

Літаратура

• Curthoys A., Lake M. Connected worlds: history in transnational perspective. — Australian National University Press, 2004. — 278 p..

Вонкавыя спасылкі

Дакумэнтальнае кіно — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў