Рухавік унутранага згараньня

Рухавік унутранага згараньня (скарочана РУЗ) — тып рухавіка, цеплавой машыны, у якой хімічная энэргія паліва (звычайна прымяняецца вадкае альбо газападобнае вуглевадароднае паліва), якое згарае ў працоўнай зоне, пераўтвараецца ў мэханічную работу. Рухавік унутранага згараньня ёсьць прыстасаваньнем, у якім хімічная энэргія паліва пераўтвараецца ў карысную мэханічную працу. Першыя працы рухавіка ўнутранага згараньня былі створаны Эт’енам Ленуарам^[1].

Тэрмін рухавік унутранага згараньня як правіла, ставіцца да рухавіка, у якім згараньне з перапынкамі, як то чатырохтактнымі й двухтактнымі поршневымі рухавікамі, а таксама да шасьцітактнага поршневага рухавіка Ванкеля й ротарнага рухавіка. Другая кляса рухавікоў унутранага згараньня выкарыстоўваць бесьперапыннае гарэньне: газавыя турбіны, рэактыўныя рухавікі й большасьць ракетных рухавікоў, кожны зь якіх зьяўляюцца рухавіком унутранага згараньня паводле таго ж прынцыпу^[1].

Рухавік унутранага згараньня даволі моцна адрозьніваецца ад рухавіка зьнешняга згараньня, як то паравых рухавікоў або рухавіка Стырлінга, у якіх энэргія падаецца працоўнай вадкасьцю, якая не зьмешваецца з забруджанымі прадуктамі гарэньня. Працоўнымі вадкасьцямі могуць быць паветра, гарачая вада, вада пад ціскам ці нават вадкі натр, які награваюць ў нейкім катле.

Вялікая колькасьць розных канструкцыяў для рухавіка ўнутранага згараньня былі распрацаваны й пабудаваны з рознымі моцнымі й слабымі бакамі. Рухавікі ўнутранага згараньня выкарыстоўваюцца ў якасьці крыніцы сілкаваньня для аўтамабіляў, самалётаў і судзінаў.