Іраклі Лісоўскі

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Іраклі Лісоўскі
Іраклі Лісоўскі
Іраклі Лісоўскі

Герб «Вожык»
XVII мітрапаліт кіеўскі, галіцкі й усяе Русі
1806 — 1809
ПапярэднікТэадосі Растоцкі
НаступнікРыгор Кахановіч
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся 1734(1734)
Памёр 30 жніўня 1809
Род Лісоўскія
Дзейнасьць каталіцкі сьвятар, каталіцкі біскуп
Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Лісоўскі.

Іра́клі Лісо́ўскі (у сьвеце Ёсіф; 1734, Полацкае ваяводзтва — 30 жніўня 1809) — царкоўны дзяяч Рэчы Паспалітай і Расейскай імпэрыі. Уніяцкі арцыбіскуп полацкі (з 1784), мітрапаліт кіеўскі, галіцкі й усяе Русі1806, без зацьверджаньня Папам Рымскім).

Біяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Прадстаўнік беларускага[1] шляхецкага роду Лісоўскіх гербу «Вожык». Навучаўся ў школе пры кляштары дамініканаў у Вушачах, дзе ўступіў у ордэн базылянаў Сьв. Язафата.

Быў ігуменам Полацкага манастыра пры Сафійскім саборы, а з 1778 — архімандрытам Ануфрыеўскага манастыра (Амсьціслаўскае ваяводзтва). 3 1780 сябра кансысторыі Полацкай уніяцкай япархіі.

Па трэцім падзеле Рэчы Паспалітай (1795) і скасаваньні таго ж року Кацярынай II уніяцкіх япархіяў (апроч Полацкай) фактычна кіраваў усімі ўніятамі Расейскай імпэрыі.

Падтрымліваў утварэньне Галоўнай сэмінарыі пры Віленскім унівэрсытэце (1803), адкрыў сэмінарыю для белага духавенства ў Полацку (1806).

Быў прыхільнікам ачышчэньня абраднасьці ад лацінскіх пазычаньняў. Склаў і даслаў у Рым на зацьверджаньне службоўнік з паралельнымі царкоўна-славянскім і лацінскім тэкстам.

Дамогся ад імпэратара Аляксандра I утварэньня ўнутры рымска-каталіцкай калегіі асобнага дэпартамэнту для ўніятаў (1805), старшынём якога зрабіўся сам. Спрыяў выданьню царскага дазволу для ўніятаў, якія прынялі лацінскі абрад, вярнуцца да папярэдняй веры.

Ва ўнутрыцаркоўнай барацьбе абапіраўся на падтрымку царызму. У 1795 забараніў уніяцкім сьвятарам процідзейнічаць схіленьню (часам гвалтоўнаму) сваіх вернікаў у праваслаўе. У 1805 спрыяў выданьню загаду Пецярбурскай рымска-каталіцкай калегіі пра скасаваньне базылянскіх манастыроў[1].

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ а б Сяргей Казуля. Лісоўскі Іраклій // ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 2. С. 200.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]