Ігнат Легатовіч: розьніца паміж вэрсіямі

	Ігнат Пётр Легатовіч
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	10 жніўня [ст. ст. 30 ліпеня] 1796; маёнтак Малая Капліца, Гарадзенскі павет, Слонімская губэрня, Расейская імпэрыя
Памёр	28 верасьня (10 кастрычніка) 1867
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	паэт, пэдагог
Мова	беларуская мова і польская мова
Узнагароды

Інтэрактыўны прагляд гісторыі

← Папярэдняя зьмена Наступная зьмена →

Змесціва выдалена Змесціва дададзена

ВізуальнаВікіразметка

Лінейны

Вэрсія ад 16:46, 21 сьнежня 2020

Ігнат Пётар Сымонавіч Легатовіч (па-польску: Ignacy Piotr Legatowicz, 10 жніўня [ст. ст. 30 ліпеня] 1796, маёнтак Малая Капліца, Гарадзенскі павет — 28 верасьня (10 кастрычніка) 1867) — беларускі і польскі паэт, пэдагог.

Біяграфія

Нарадзіўся ў шляхецкай сям’і.

Скончыў Гарадзенскую дамініканскую школу і Віленскі ўнівэрсытэт (1817), дзе атрымаў дыплём магістра. Працаваў выкладчыкам лацінскае мовы ў Менскай гімназіі (1817—1839), школьным інспэктарам ў Лепелі і Вількаміры.

У 1846, страціўшы зрок, пераехаў у Менск, дзе заняўся рэпэтытарства і літаратурнаю творчасьцю. Жыў бедна, бо не хапала пэнсіі. Часта наведваў дом Марцінкевічаў.

Творчасьць

Вершы і эпіграмы І. Легатовіча карысталіся вялікаю папулярнасьцю ў тагачасным грамадзтв. Паэт высьмейваў і агульначалавечыя заганы, і непрыстойныя паводзіны ды учынкі канкрэтных асобаў. Эпіграмы І. Легатовіча скіраваны супраць зладзеяў, п’яніцаў, злосных жонак і графаманаў. Асаблівы рахунак І. Легатовіч выстаўляў дактарам, лячэньне якіх не толькі спустошала кішэню хворага, але і скарачала век, магчыма тут выявіўся горкі жыцьцёвы вопыт паэта, бо страціўшы зрок, ён доўга і безвынікова спрабаваў вярнуць яго з дапамогаю мэдыцын.

Самым вядомым творам І. Легатовіча была эпіграма на сьмерць жорсткага прыгоньніка маршалка Менскае губэрні Леана Оштарпа. Сацыяльны аспэкт зьяўляецца асноўным і ў эпіграме «Адказ хлопа». Пэўна, антыпрыгоньніцкі пафас дадзеных твораў І. Легатовіча стаўся тою акалічнасьцю, якая зьвязала асобу паэта з ананімна надрукаваным у альманаху Адама Пянькевіча «Bojan» (1838) вершам «Скажы, Вяльможны Пане…». Напраўдзе ж, выдавец «Bojana» А. Пянькевіч (1811—1879) у 1830-я гады яшчэ не меў сувязі з І. Легатовічам.

Верш «Пра час» пераклаў на беларускую мову Уладзімер Мархель^[1].

Крыніцы

^ Галасы з-за небакраю: анталогія паэзіі свету ў беларускіх перакладах ХХ ст. Склад. М. Скобла. — Мн.: Лімарыус 2008. — 896 с.

Літаратура

Мархель У. На кампактнай мастацкай плошчы // Мархель У. Прысутнасць былога. С. 71.
Янушкевіч Я. Услед за Міцкевічам і Пушкіным — Дунін-Марцінкевіч: Канцэпцыя аднаго супольнага юбілею аднаго з заснавальнікаў новай беларускай літаратуры // Беларусіка — Albaruthenica кн. 20, 2001. С. 178—181
Хаўстовіч М. Паэзія 30-40 гг. ХІХ ст. (Ян Чачот, Ігнат Легатовіч, Тадэвуш Лада-Заблоцкі) // Лекцыі па гісторыі беларускае літаратуры. БДУ, 2005.

[1] Галасы з-за небакраю: анталогія паэзіі свету ў беларускіх перакладах ХХ ст. Склад. М. Скобла. — Мн.: Лімарыус 2008. — 896 с.

[1]

@@ Радок 23: / Радок 23: @@
 }}
-'''Ігнат Пётар Сымонавіч Легатовіч''' ({{мова-pl|Ignacy Piotr Legatowicz}}, {{Дата ў старым стылі|10 жніўня|1796|30 ліпеня}}, маёнтак [[Малая Капліца]], [[Гарадзенскі павет]] — {{Памёр|10|10|1867|28|9}}) — беларускі і польскі паэт, пэдагог.
+'''Ігнат Пётар Сымонавіч Легатовіч''' ({{мова-pl|Ignacy Piotr Legatowicz}}, {{Дата ў старым стылі|10 жніўня|1796|30 ліпеня}}, маёнтак [[Малая Капліца]], [[Гарадзенскі павет]] — {{Памёр|10|10|1867|28|9}}) — беларускі і польскі паэт, пэдагог.
 == Біяграфія ==
-Нарадзіўся ў шляхецкай сям'і.
+Нарадзіўся ў шляхецкай сям’і.
-Скончыў [[Гарадзенская дамініканская школа|Гарадзенскую дамініканскую школу]] і [[Віленскі ўнівэрсытэт]] ([[1817]]), дзе атрымаў дыплём магістра. Працаваў выкладчыкам лацінскае мовы ў Менскай гімназіі (1817–1839), школьным інспэктарам ў [[Лепель|Лепелі]] і [[Вількамір]]ы.
+Скончыў [[Гарадзенская дамініканская школа|Гарадзенскую дамініканскую школу]] і [[Віленскі ўнівэрсытэт]] ([[1817]]), дзе атрымаў дыплём магістра. Працаваў выкладчыкам лацінскае мовы ў Менскай гімназіі (1817—1839), школьным інспэктарам ў [[Лепель|Лепелі]] і [[Вількамір]]ы.
 У [[1846]], страціўшы зрок, пераехаў у [[Менск]], дзе заняўся рэпэтытарства і літаратурнаю творчасьцю. Жыў бедна, бо не хапала пэнсіі. Часта наведваў дом [[Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч|Марцінкевічаў]].
 == Творчасьць ==
-Вершы і эпіграмы І. Легатовіча карысталіся вялікаю папулярнасьцю ў тагачасным грамадзтв. Паэт высьмейваў і агульначалавечыя заганы, і непрыстойныя паводзіны ды учынкі канкрэтных асобаў. Эпіграмы І. Легатовіча скіраваны супраць зладзеяў, п'яніцаў, злосных жонак і графаманаў. Асаблівы рахунак І. Легатовіч выстаўляў дактарам, лячэньне якіх не толькі спустошала кішэню хворага, але і скарачала век, магчыма тут выявіўся горкі жыцьцёвы вопыт паэта, бо страціўшы зрок, ён доўга і безвынікова спрабаваў вярнуць яго з дапамогаю мэдыцын.
+Вершы і эпіграмы І. Легатовіча карысталіся вялікаю папулярнасьцю ў тагачасным грамадзтв. Паэт высьмейваў і агульначалавечыя заганы, і непрыстойныя паводзіны ды учынкі канкрэтных асобаў. Эпіграмы І. Легатовіча скіраваны супраць зладзеяў, п’яніцаў, злосных жонак і графаманаў. Асаблівы рахунак І. Легатовіч выстаўляў дактарам, лячэньне якіх не толькі спустошала кішэню хворага, але і скарачала век, магчыма тут выявіўся горкі жыцьцёвы вопыт паэта, бо страціўшы зрок, ён доўга і безвынікова спрабаваў вярнуць яго з дапамогаю мэдыцын.
-Самым вядомым творам І. Легатовіча была эпіграма на сьмерць жорсткага прыгоньніка маршалка Менскае губэрні Леана Оштарпа. Сацыяльны аспэкт зьяўляецца асноўным і ў эпіграме «Адказ хлопа». Пэўна, антыпрыгоньніцкі пафас дадзеных твораў І. Легатовіча стаўся тою акалічнасьцю, якая зьвязала асобу паэта з ананімна надрукаваным у альманаху [[Адам Пянькевіч|Адама Пянькевіча]] «Bojan» ([[1838]]) вершам «Скажы, Вяльможны Пане…». Напраўдзе ж, выдавец «Bojana» А. Пянькевіч ([[1811]]–[[1879]]) у [[1830-я]] гады яшчэ не меў сувязі з І. Легатовічам.
+Самым вядомым творам І. Легатовіча была эпіграма на сьмерць жорсткага прыгоньніка маршалка Менскае губэрні Леана Оштарпа. Сацыяльны аспэкт зьяўляецца асноўным і ў эпіграме «Адказ хлопа». Пэўна, антыпрыгоньніцкі пафас дадзеных твораў І. Легатовіча стаўся тою акалічнасьцю, якая зьвязала асобу паэта з ананімна надрукаваным у альманаху [[Адам Пянькевіч|Адама Пянькевіча]] «Bojan» ([[1838]]) вершам «Скажы, Вяльможны Пане…». Напраўдзе ж, выдавец «Bojana» А. Пянькевіч ([[1811]]—[[1879]]) у [[1830-я]] гады яшчэ не меў сувязі з І. Легатовічам.
+Верш «Пра час» пераклаў на беларускую мову [[Уладзімер Мархель]]<ref>Галасы з-за небакраю: анталогія паэзіі свету ў беларускіх перакладах ХХ ст. Склад. М. Скобла. — Мн.: Лімарыус 2008. — 896 с.</ref>.
+==Крыніцы==
+{{Крыніцы}}
 == Літаратура ==
 * Мархель У. На кампактнай мастацкай плошчы // Мархель У. Прысутнасць былога. С. 71.
-* Янушкевіч Я. Услед за Міцкевічам і Пушкіным — Дунін-Марцінкевіч: Канцэпцыя аднаго супольнага юбілею аднаго з заснавальнікаў новай беларускай літаратуры // Беларусіка — Albaruthenica кн. 20, 2001. С. 178-181
+* Янушкевіч Я. Услед за Міцкевічам і Пушкіным — Дунін-Марцінкевіч: Канцэпцыя аднаго супольнага юбілею аднаго з заснавальнікаў новай беларускай літаратуры // Беларусіка — Albaruthenica кн. 20, 2001. С. 178—181
 * Хаўстовіч М. Паэзія 30-40 гг. ХІХ ст. (Ян Чачот, Ігнат Легатовіч, Тадэвуш Лада-Заблоцкі) // Лекцыі па гісторыі беларускае літаратуры. БДУ, 2005.