Свойскі конь: розьніца паміж вэрсіямі
Knedlik-Pod (гутаркі | унёсак) |
д пасьлядоўнасьць назваў |
||
Радок 40: | Радок 40: | ||
{{Хатнія жывёлы}} |
{{Хатнія жывёлы}} |
||
[[Катэгорыя: |
[[Катэгорыя:Свойскія жывёлы]] |
||
[[Катэгорыя:Коні| ]] |
[[Катэгорыя:Коні| ]] |
||
[[Катэгорыя:Вікіпэдыя:Істотныя артыкулы]] |
[[Катэгорыя:Вікіпэдыя:Істотныя артыкулы]] |
Вэрсія ад 11:01, 18 ліпеня 2019
Конь | |
Конь свойскі | |
Клясыфікацыя | |
---|---|
Царства | Жывёлы |
Тып | Хордавыя |
Падтып | Хрыбтовыя |
Кляса | Сысуны |
Атрад | Непарнакапытныя |
Бінамінальная намэнклятура | |
Equus ferus caballu | |
Конь свойскі (па-лацінску: Equus ferus caballus) — жывёла сямейства непарнакапытных, прыручаны й адзіны падвід дзікага каня, які захаваўся (Equus ferus), вымерлы ў дзікай прыродзе. Шырока выкарыстоўваецца чалавекам да цяперашняга часу.
Распаўсюджаньне
У асобных рэгіёнах конь сустракаецца ў дзікім стане. Свойскія распаўсюджаныя па ўсіх краінах ува мностве парод, якія моцна адрозьніваюцца па велічыні, складаньні, форме галавы, колеру й г. д. і месцамі зьдзічэлі. У Эўропе дзікія або зьдзічэлыя коні — тарпаны — вадзіліся яшчэ ў першай палове мінулага стагодзьдзя. Зьдзічэлых коней сустракаў таксама Пржэвальскі ў правінцыі Гань-су.
Апісаньне
Галава каня — выцягнутая, сухая, зь вялікімі жывымі вачыма, шырокімі ноздрамі й вялікімі або сярэдняй велічыні завостранымі й вельмі рухомымі вушамі. У свойскіх коней вушы ўмеранай велічыні (значна меншыя за палову галавы), грыва доўгая, шыя доўгая мускулістая, тулава акругленае, хвост пакрыты доўгімі валасамі ад асновы; колер (масьць) надзвычай розны: чорны, буры, руды, чалы, белы, шэры, часта зь белымі плямамі на галаве й нагах; як выключэньне сустракаюцца палосы на плячах, сьпіне й нагах.
Харчаваньне
Конь залічваецца да траваедных жывёлаў. На пашы ён зьядае ад 25 да 100 кг травы ў суткі. У залежнасьці ад узросту й жывой масы конь выпівае ў сярэднім 30—60 літраў вады ў суткі летам і 20—25 літраў зімой. Для пражытка каню трэба 4—5 акраў зямлі, каля 2 га.
Посілак каня складаецца галоўным чынам з аўса й сена, хоць апошнім часам замяняецца саломай. Шмат разоў спрабавалі замяніць і авёс якім-небудзь іншым збожжавым кормам, але ўсе такія спробы ня скончыліся посьпехам. Толькі ў Італіі, Гішпаніі й Партугаліі, асабліва на Ўсходзе, ячмень зьяўляецца такім амаль выключным, як авёс, кормам каня.
Пароды
Вонкавыя спасылкі
Свойскі конь — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў