Аліф

Аліф (па-арабску: ألف‎) — першая літара арабскага альфабэту. У арабскай мове выкарыстоўваецца для пазначэньня гартаннай змычкі (гл. гамза), а таксама доўгага гуку [a:]. У іншых артаграфіях на арабскай аснове можа таксама мець іншае гукавае значэньне.

Аліф Мае толькі адную форму ўва усіх пазыцыях, не злучаецца з наступнаю літарай (але можа злучацца з папярэдняй). У абджадыі мае лічбовае значэньне 1.

Формы літары аліф (араб. ا‎)
ا	ا	ا	ا
напрыканцы	у сярэдзіне	на пачатку	асобна

Дыякрытычныя знакі

ا — зазвычай пазначае доўгае [a:], напр. у слове "вада" (па-арабску: ماء‎, [mɑ:ʾ]). Таксама выкарыстоўваецца як пратэтычны зычны, калі пазычанае слова пачынаецца з галоснага гуку.

أ — аліф з гамзай зьверху, можа пазначаць кароткі гук [a] ці [u], напр. у назьве літары аліф

إ — аліф з гамзай унізе, пазначае кароткі гук [i]

ٱ — аліф з ўасьляй, выкарыстоўваецца пераважна ў тэксьце Кур’ану, для пазначэньня нефанэматычнага цьвёрдага прыступу.

ﺁ — аліф з маддай. Замяняе камбінацыю двух аліфаў. Такая камбінацыя можа ўзьнікнуць, калі гартанная змычка, што пазначаецца гамзай, зьяўляецца пасьля доўгага [a:], таксама пазначанага аліфам. Гэтак пазначаецца [a:] пасьля гартаннае змычкі ў назьве Кур’ану, па-арабску: القُرْآن‎.

ى— аліф максура, "зламаны аліф". Пазначае доўгі гук напрыканцы некаторых словаў, напр. імя Мустафа, па-арабску: مصطفى‎

ٰ — аліф ханджар, даволі рэдка выкарыстоўваецца па-за тэкстам Кур’ану, дзе таксама пазначае доўгае [a:], напрыклад у слове "Алаг", па-арабску: ﷲ‎