Імпэратар Усерасейскі: розьніца паміж вэрсіямі
д імпэратрыца, артаграфія using AWB |
афармленьне |
||
Радок 1: | Радок 1: | ||
[[Файл:Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg|значак|250пкс|Малы герб Расейскае імпэрыі]] |
[[Файл:Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg|значак|250пкс|Малы герб Расейскае імпэрыі]] |
||
'''Імпэратар Усерасейскі''' ці '''Імпэратрыца Ўсерасейская''' (''Императоръ Всероссійскій, Императрица Всероссійская'') — тытул манарха [[Расейская імпэрыя|Расейскае імпэрыі]] ў |
'''Імпэратар Усерасейскі''' ці '''Імпэратрыца Ўсерасейская''' (''Императоръ Всероссійскій, Императрица Всероссійская'') — тытул манарха [[Расейская імпэрыя|Расейскае імпэрыі]] ў 1721—1917 гадах. |
||
Артыкул 1 [[Звод законаў Расейскай імпэрыі|Асноўных законаў Расейскае імпэрыі]] абвяшчаў, што "''Імпэратар Усерасейскі ёсьць Манархам самадзяржаўным і неабмежаваным. Падпарадкоўвацца ягонай вярхоўнай уладзе ня толькі за страх, але й за сумленьне сам Бог загадвае''". Тэрміны «самадзяржаўны» і «неабмежаваны», супадальныя ў сваім значэньні, паказваюць, што ўсе функцыі дзяржаўнае ўлады ўва праваўтварэньні, мэтазгоднай дзейнасьці ў межах закону (адміністрацыйна-выканаўчай) і адпраўленьні правасудзьдзя выконваюцца непадзельна і без абавязковага ўдзелу іншых устаноў кіраўніком дзяржавы, які перадае ажыцьцяўленьне некаторых зь іх вызначаным органам, дзеючым ад яго імя і яго ўладай (арт. 81). |
Артыкул 1 [[Звод законаў Расейскай імпэрыі|Асноўных законаў Расейскае імпэрыі]] абвяшчаў, што "''Імпэратар Усерасейскі ёсьць Манархам самадзяржаўным і неабмежаваным. Падпарадкоўвацца ягонай вярхоўнай уладзе ня толькі за страх, але й за сумленьне сам Бог загадвае''". Тэрміны «самадзяржаўны» і «неабмежаваны», супадальныя ў сваім значэньні, паказваюць, што ўсе функцыі дзяржаўнае ўлады ўва праваўтварэньні, мэтазгоднай дзейнасьці ў межах закону (адміністрацыйна-выканаўчай) і адпраўленьні правасудзьдзя выконваюцца непадзельна і без абавязковага ўдзелу іншых устаноў кіраўніком дзяржавы, які перадае ажыцьцяўленьне некаторых зь іх вызначаным органам, дзеючым ад яго імя і яго ўладай (арт. 81). |
||
Радок 6: | Радок 6: | ||
Зыходзячы з гэтага, арт. 1 характарызуе Расею, як прававую дзяржаву з манархічна-неабмежаваным ладам кіраваньня. |
Зыходзячы з гэтага, арт. 1 характарызуе Расею, як прававую дзяржаву з манархічна-неабмежаваным ладам кіраваньня. |
||
Поўны тытул імпэратара да |
Поўны тытул імпэратара да 1917 году гучаў наступным чынам: |
||
<blockquote> |
<blockquote> |
||
Радок 16: | Радок 16: | ||
</blockquote> |
</blockquote> |
||
Тытул імпэратара Ўсерасейскага быў уведзены пры [[Пётар I|Пятры I]]. Пасьля перамогі ў [[Паўночная вайна|Паўночнай вайне]] і заключэньня [[Ніштацкі мір|Ніштацкага міру]] ў верасьні |
Тытул імпэратара Ўсерасейскага быў уведзены пры [[Пётар I|Пятры I]]. Пасьля перамогі ў [[Паўночная вайна|Паўночнай вайне]] і заключэньня [[Ніштацкі мір|Ніштацкага міру]] ў верасьні 1721 году [[Сэнат (Расея)|Сэнат]] і [[Найсьвяцейшы Сынод|Сынод]] вырашылі паднесьці Пятру тытул [[імпэратар|імпэратара ўсерасейскага]] з наступнай фармулёўкай: «''як звычайна ад рымскага сэнату за выбітныя справы імпэратараў іх такія тытулы публічна ім у дарунак прыношаны і на статутах для памяці ў вечныя роды падпісываны''»<ref name="shub">[http://historydoc.edu.ru/catalog.asp?ob_no=14205&cat_ob_no=12369 Шубинский С.Н. Исторические очерки и рассказы. – 6-е изд. – СПб., 1911. с. 44—51]</ref>. |
||
22 кастрычніка ( |
22 кастрычніка (2 лістапада) 1721 году Пётар I прыняў тытул. [[Прусія]] і [[Галяндыя]] неадкладна прызналі новы тытул расейскага цара, [[Швэцыя]] ў 1723 годзе, [[Асманская імпэрыя]] ў 1739 годзе, [[Вялікабрытанія|Злучанае Каралеўства]] і [[Аўстрыйская манархія|Аўстрыя]] ў 1742 годзе, [[Францыя]] і [[Гішпанія]] ў 1745 годзе і, нарэшце, Рэч Паспалітая ў [[1764]] годзе<ref name="shub" />. Расейская дзяржава, адпаведна, стала называцца ''Расейскай імпэрыяй'' (ці ''Рускай імпэрыяй''<ref>Россія//Большая энциклопедія / под ред. С. Н. Южакова. — СПБ: ПросвѢщеніе, 1903</ref>). |
||
5 (16) лютага 1722 году Пётар выдаў Загад пра атрыманьне стальцу ў спадчыну, у якім адмяняў старажытны звычай перадаваць сталец прамым нашчадкам па мужчынскай лініі, але дапушчаў прызначэньне спадчыньнікам любога годнага чалавека паводле волі манарха. |
|||
5 (16) красавіка 1797 году [[Павал I (расейскі імпэратар)|Павал I]] усталяваў новы парадак атрыманьня стальцу ў спадчыну. З гэтага часу парадак атрыманьня расейскага прастолу, а затым і зьвязаных зь ім [[Царства Польскае|польскага]] і [[Вялікае княства Фінляндзкае|фінляндзкага]], заснаваны на прынцыпе першародзтва, гэта значыць з заступленьнем сыходнымі сваіх узыходных у выпадку сьмерці або адрачэньні апошніх да часу адкрыцьця спадчыны. Пры адсутнасьці спадчыньнікаў па прамой лініі сталец пераходзіць да бакавых. У межах кожнай лініі (прамой або бакавой) асобы мужчынскага полу маюць перавагу перад асобамі жаночага, і мужчынскія бакавыя лініі заклікаюцца раней за жаночыя. Уступленьне на сталец для закліканага абмяжоўваецца спавяданьнем [[праваслаўе|праваслаўнае веры]]. Паўналецьце дзеючага імпэратара (і спадчыньніка) наступае ў 16 гадоў, да гэтага веку (а таксама ў іншых выпадках недзеяздольнасьці) улада яго зьдзяйсьняецца кіраўніком, якімі бываюць (калі няма адмыслова прызначанае папярэднім манархам асобы), бацька або маці імпэратара, а пры адсутнасьці такіх — найблішэйшы паўналетні спадчыньнік. |
|||
Усе расейскія імпэратары адносіліся да адной імпэратарскай сям’і — [[Раманавы|Дому Раманавых]], першы прадстаўнік якой стаў манархам у |
Усе расейскія імпэратары адносіліся да адной імпэратарскай сям’і — [[Раманавы|Дому Раманавых]], першы прадстаўнік якой стаў манархам у 1613 годзе. У 1917 годзе з адрачэньнем [[Мікалай II|Мікалая II]] за сябе і свайго сына цэзарэвіча [[Аляксей Мікалаевіч|Аляксея]] імпэрыя была скасаваная. |
||
== Крыніцы == |
== Крыніцы == |
||
{{Крыніцы}} |
{{Крыніцы}} |
||
== Вонкавыя спасылкі == |
|||
{{Commons}} |
|||
[[Катэгорыя:Расейская імпэрыя]] |
[[Катэгорыя:Расейская імпэрыя]] |
Вэрсія ад 14:30, 6 сьнежня 2016
Імпэратар Усерасейскі ці Імпэратрыца Ўсерасейская (Императоръ Всероссійскій, Императрица Всероссійская) — тытул манарха Расейскае імпэрыі ў 1721—1917 гадах.
Артыкул 1 Асноўных законаў Расейскае імпэрыі абвяшчаў, што "Імпэратар Усерасейскі ёсьць Манархам самадзяржаўным і неабмежаваным. Падпарадкоўвацца ягонай вярхоўнай уладзе ня толькі за страх, але й за сумленьне сам Бог загадвае". Тэрміны «самадзяржаўны» і «неабмежаваны», супадальныя ў сваім значэньні, паказваюць, што ўсе функцыі дзяржаўнае ўлады ўва праваўтварэньні, мэтазгоднай дзейнасьці ў межах закону (адміністрацыйна-выканаўчай) і адпраўленьні правасудзьдзя выконваюцца непадзельна і без абавязковага ўдзелу іншых устаноў кіраўніком дзяржавы, які перадае ажыцьцяўленьне некаторых зь іх вызначаным органам, дзеючым ад яго імя і яго ўладай (арт. 81).
Зыходзячы з гэтага, арт. 1 характарызуе Расею, як прававую дзяржаву з манархічна-неабмежаваным ладам кіраваньня.
Поўны тытул імпэратара да 1917 году гучаў наступным чынам:
Божией поспешествующей милостью Мы, N, Император и Самодержец Всероссийский, Московский, Киевский, Владимирский, Новгородский, Царь Казанский, Царь Астраханский, Царь Польский, Царь Сибирский, Царь Херсонеса-Таврического, Государь Псковский, и Великий Князь Смоленский, Литовский, Волынский, Подольский и Финляндский, Князь Эстляндский, Лифляндский, Курляндский и Семигальский, Самогитский, Белостокский, Корельский, Тверский, Югорский, Пермский, Вятский, Болгарский, и иных; Государь и Великий Князь Новгорода Низовской земли, Черниговский, Рязанский, Полоцкий, Ростовский, Ярославский, Белозерский, Удорский, Обдорский, Кондийский, Витебский, Мстиславский, и всей Северной страны Повелитель и Государь Иверских, Карталинских, Грузинских и Кабардинских земель, и Армянских Областей; Черкасских и Горских Князей и иных Наследный Государь и Обладатель; Наследник Норвежский, Герцог Шлезвиг-Голстинский, Стормарнский, Дитмарсенский и Ольденбургский, и прочая и прочая и прочая.
Боскай спрыяльнай літасьцю Мы, N, Імпэратар і Самадзержац Усерасейскі, Маскоўскі, Кіеўскі, Уладзімерскі, Наўгародзкі, Цар Казанскі, Цар Астраханскі, Цар Польскі, Цар Сыбірскі, Цар Херсанэса-Таўрычнага, Гаспадар Пскоўскі, і Вялікі Князь Смаленскі, Літоўскі, Валынскі, Падольскі і Фінляндзкі, Князь Эстляндзкі, Ліфляндзкі, Курляндзкі й Земгальскі, Жамойцкі, Беластоцкі, Карэльскі, Цьверскі, Югорскі, Пермскі, Вяцкі, Булгарскі, і іншых; Гаспадар і Вялікі Князь Ноўгараду Дольнай зямлі, Чарнігаўскі, Разанскі, Полацкі, Растоўскі, Яраслаўскі, Белазерскі, Удорскі, Абдорскі, Кандыйскі, Віцебскі, Мсьціслаўскі, і ўсёй Паўночнай краіны Ўладар і Гаспадар Мінгрэльскіх, Карталінскіх, Грузінскіх і Кабардынскіх земляў, і Армянскіх Абласьцёў; Чаркаскіх і Горскіх Князёў і іншых Спадчынны Гаспадар і Ўладальнік; Спадчыньнік Нарвэскі, Герцаг Шлезьвіг-Гальштынскі, Стармарнскі, Дытмарсэнскі й Альдэнбурскі, і іншага і іншага і іншага.
Тытул імпэратара Ўсерасейскага быў уведзены пры Пятры I. Пасьля перамогі ў Паўночнай вайне і заключэньня Ніштацкага міру ў верасьні 1721 году Сэнат і Сынод вырашылі паднесьці Пятру тытул імпэратара ўсерасейскага з наступнай фармулёўкай: «як звычайна ад рымскага сэнату за выбітныя справы імпэратараў іх такія тытулы публічна ім у дарунак прыношаны і на статутах для памяці ў вечныя роды падпісываны»[1].
22 кастрычніка (2 лістапада) 1721 году Пётар I прыняў тытул. Прусія і Галяндыя неадкладна прызналі новы тытул расейскага цара, Швэцыя ў 1723 годзе, Асманская імпэрыя ў 1739 годзе, Злучанае Каралеўства і Аўстрыя ў 1742 годзе, Францыя і Гішпанія ў 1745 годзе і, нарэшце, Рэч Паспалітая ў 1764 годзе[1]. Расейская дзяржава, адпаведна, стала называцца Расейскай імпэрыяй (ці Рускай імпэрыяй[2]).
5 (16) лютага 1722 году Пётар выдаў Загад пра атрыманьне стальцу ў спадчыну, у якім адмяняў старажытны звычай перадаваць сталец прамым нашчадкам па мужчынскай лініі, але дапушчаў прызначэньне спадчыньнікам любога годнага чалавека паводле волі манарха.
5 (16) красавіка 1797 году Павал I усталяваў новы парадак атрыманьня стальцу ў спадчыну. З гэтага часу парадак атрыманьня расейскага прастолу, а затым і зьвязаных зь ім польскага і фінляндзкага, заснаваны на прынцыпе першародзтва, гэта значыць з заступленьнем сыходнымі сваіх узыходных у выпадку сьмерці або адрачэньні апошніх да часу адкрыцьця спадчыны. Пры адсутнасьці спадчыньнікаў па прамой лініі сталец пераходзіць да бакавых. У межах кожнай лініі (прамой або бакавой) асобы мужчынскага полу маюць перавагу перад асобамі жаночага, і мужчынскія бакавыя лініі заклікаюцца раней за жаночыя. Уступленьне на сталец для закліканага абмяжоўваецца спавяданьнем праваслаўнае веры. Паўналецьце дзеючага імпэратара (і спадчыньніка) наступае ў 16 гадоў, да гэтага веку (а таксама ў іншых выпадках недзеяздольнасьці) улада яго зьдзяйсьняецца кіраўніком, якімі бываюць (калі няма адмыслова прызначанае папярэднім манархам асобы), бацька або маці імпэратара, а пры адсутнасьці такіх — найблішэйшы паўналетні спадчыньнік.
Усе расейскія імпэратары адносіліся да адной імпэратарскай сям’і — Дому Раманавых, першы прадстаўнік якой стаў манархам у 1613 годзе. У 1917 годзе з адрачэньнем Мікалая II за сябе і свайго сына цэзарэвіча Аляксея імпэрыя была скасаваная.
Крыніцы
- ^ а б Шубинский С.Н. Исторические очерки и рассказы. – 6-е изд. – СПб., 1911. с. 44—51
- ^ Россія//Большая энциклопедія / под ред. С. Н. Южакова. — СПБ: ПросвѢщеніе, 1903
Вонкавыя спасылкі
Імпэратар Усерасейскі — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў