Беларускі навукова-дасьледчы інстытут дакумэнтазнаўства і архіўнай справы: розьніца паміж вэрсіямі
д выпраўленьне спасылак |
д выпраўленьне спасылак |
||
Радок 43: | Радок 43: | ||
| колішняя назва = Беларускі навукова-дасьледчы цэнтар дакумэнтазнаўства і рэтраінфармацыі (да студзеня [[1994]] г.), Беларускі навукова-дасьледчы цэнтар дакумэнтазнаўства, архіаграфіі і архіўнай справы (да студзеня [[1996]] г.) |
| колішняя назва = Беларускі навукова-дасьледчы цэнтар дакумэнтазнаўства і рэтраінфармацыі (да студзеня [[1994]] г.), Беларускі навукова-дасьледчы цэнтар дакумэнтазнаўства, архіаграфіі і архіўнай справы (да студзеня [[1996]] г.) |
||
}} |
}} |
||
'''Беларускі навукова-дасьледчы інстытут дакумэнтазнаўства і архіўнай справы''' — першая ў [[Беларусь|Рэспубліцы Беларусь]] навукова-дасьледчая ўстанова, якая ажыцьцяўляе навуковыя распрацоўкі ў галіне [[дакумэнтазнаўства]] і архівазнаўства. Інстытут быў заснаваны [[11 сьнежня]] [[1991]] року на базе інстытута гісторыка-палітычных дасьледаваньняў кампартыі Беларусі. У [[1994]] у сувязі з пашырэньнем навукова-дасьледчай дзейнасьці інстытут быў перайменаваны ў «Беларускі навукова-дасьледчы цэнтар дакумэнтазнаўства, [[Археаграфія|архіаграфіі]] і архіўнай справы», у [[1996]] атрымаў сучасную назву. З [[20 чэрвеня]] [[2000]] афіцыйнае найменьне «БелНДІДАС». Са сьнежня [[1999]] у інстытуце працуе [[асьпірантура]] па дзьвюм спэцыяльнасьцям: «Дакумэнталістыка, дакумэнтазнаўства, архівазнаўства» і «Гістарыяграфія, крыніцазнаўства і мэтады гістарычнага дасьледаваньня»<ref>[http://www.belniidad.by/institut/istspravka История института]</ref>. |
'''Беларускі навукова-дасьледчы інстытут дакумэнтазнаўства і архіўнай справы''' — першая ў [[Беларусь|Рэспубліцы Беларусь]] навукова-дасьледчая ўстанова, якая ажыцьцяўляе навуковыя распрацоўкі ў галіне [[дакумэнтазнаўства]] і архівазнаўства. Інстытут быў заснаваны [[11 сьнежня]] [[1991]] року на базе інстытута гісторыка-палітычных дасьледаваньняў [[Камуністычная партыя Беларусі|кампартыі Беларусі]]. У [[1994]] у сувязі з пашырэньнем навукова-дасьледчай дзейнасьці інстытут быў перайменаваны ў «Беларускі навукова-дасьледчы цэнтар дакумэнтазнаўства, [[Археаграфія|архіаграфіі]] і архіўнай справы», у [[1996]] атрымаў сучасную назву. З [[20 чэрвеня]] [[2000]] афіцыйнае найменьне «БелНДІДАС». Са сьнежня [[1999]] у інстытуце працуе [[асьпірантура]] па дзьвюм спэцыяльнасьцям: «Дакумэнталістыка, дакумэнтазнаўства, архівазнаўства» і «Гістарыяграфія, крыніцазнаўства і мэтады гістарычнага дасьледаваньня»<ref>[http://www.belniidad.by/institut/istspravka История института]</ref>. |
||
== Структура інстытуту == |
== Структура інстытуту == |
Вэрсія ад 16:40, 11 сьнежня 2015
Беларускі навукова-дасьледчы інстытут дакумэнтазнаўства і архіўнай справы | |
Абрэвіятура | БелНДІДАС |
---|---|
Папярэднік | Інстытут гісторыка-палітычных дасьледаваньняў Камуністычнай партыі Беларусі |
Дата ўтварэньня | 11 сьнежня 1991 (32 гады таму) |
Тып | Дасьледніцкая |
Юрыдычны статус | Дзяржаўная ўстанова |
Мэта | Разьвіцьцё крыніцазнаўства |
Штаб-кватэра | Менск, вул. Крапоткіна, д. 55 |
Каардынаты | Каардынаты: 53°55′9″ пн. ш. 27°33′25″ у. д. / 53.91917° пн. ш. 27.55694° у. д. |
Дзейнічае ў рэгіёнах | Беларусь |
Кіраўнік | Андрэй Рыбакоў |
Матчына кампанія | Міністэрства юстыцыі Рэспублікі Беларусь |
Зьвязаныя кампаніі | Нацыянальны архіў Рэспублікі Беларусь |
Колькасьць супрацоўнікаў | 45 |
Сайт | belniidad.by |
Колішняя назва | Беларускі навукова-дасьледчы цэнтар дакумэнтазнаўства і рэтраінфармацыі (да студзеня 1994 г.), Беларускі навукова-дасьледчы цэнтар дакумэнтазнаўства, архіаграфіі і архіўнай справы (да студзеня 1996 г.) |
Беларускі навукова-дасьледчы інстытут дакумэнтазнаўства і архіўнай справы — першая ў Рэспубліцы Беларусь навукова-дасьледчая ўстанова, якая ажыцьцяўляе навуковыя распрацоўкі ў галіне дакумэнтазнаўства і архівазнаўства. Інстытут быў заснаваны 11 сьнежня 1991 року на базе інстытута гісторыка-палітычных дасьледаваньняў кампартыі Беларусі. У 1994 у сувязі з пашырэньнем навукова-дасьледчай дзейнасьці інстытут быў перайменаваны ў «Беларускі навукова-дасьледчы цэнтар дакумэнтазнаўства, архіаграфіі і архіўнай справы», у 1996 атрымаў сучасную назву. З 20 чэрвеня 2000 афіцыйнае найменьне «БелНДІДАС». Са сьнежня 1999 у інстытуце працуе асьпірантура па дзьвюм спэцыяльнасьцям: «Дакумэнталістыка, дакумэнтазнаўства, архівазнаўства» і «Гістарыяграфія, крыніцазнаўства і мэтады гістарычнага дасьледаваньня»[1].
Структура інстытуту
БелНДІДАС у сваёй дзейнасьці падпарадкоўваецца рэспубліканскаму органу кіраваньня архіўнай галіной — Дэпартамэнту па архівах і справаводзтву Міністэрства юстыцыі Рэспублікі Беларусь. Дырэктарам інстытуту зьяўляецца Рыбакоў Андрэй Яўгенавіч, ягоных намесьнік Жумар Сяргей Уладзіміравіч. Інстытут уключае ў сябе наступныя аддзелы:
- Аддзел дакумэнтазнаўства;
- Аддзел архівазнаўства;
- Аддзел архіаграфіі;
- Рэдакцыйна-выдавецкі аддзел;
- Навуковая бібліятэка;
- Адміністрацыйна-гаспадарчы аддзел[2].
Накірункі дзейнасьці
Накірункі дзейнасьці БелНДІДАС наступныя:
- разьвіцьцё тэорыі дакумэнтазнаўства, архівазнаўства, археіграфіі і крыніцазнаўства;
- комплексны аналіз дакумэнтацыі ў органах кіраваньня і іншых арганізацыях;
- вызначэньне шляхоў скарачэньня патокаў справавых папераў, уключаючы стварэньне сыстэмы уніфікацыі дакумэнтаў;
- распрацоўка навуковых прынцыпаў публікацыі дакумэнтаў і матэрыялаў Нацыянальнага архіўнага фонду Рэспублікі Беларусь;
- дасьледаваньне праблем гісторыі Беларусі, яе дзяржаўнасьці і культуры;
- аналіз эканомікі архіўнай справы;
- арганізацыйнае забесьпячэньне дзейнасьці Архіаграфічнай камісыі Дэпартамэнту па архівах і справаводзтву Міністэрства юстыцыі Рэспублікі Беларусь;
- выданьне «Беларускага архіаграфічнага штогодніка»;
- арганізацыйнае і навуковае забесьпячэньне падрыхтоўкі навуковых кадраў вышэйшай кваліфікацыі па спэцыяльнасьцях «Дакумэнталістыка, дакумэнтазнаўства, архівазнаўства» і «Гістарыяграфія, крыніцазнаўства і мэтады гістарычнага дасьледаваньня» праз асьпірантуру[3].
Кнігі БелНДІДАС
Выдаў кнігі «І верш і эпас тэлеграфным радком…» А. М. Міхальчанкі, «Рассакрэчаныя архівы» (абедзьве 1993), «Расстраляныя, замучаныя, павешаныя: Аб фашысцкім генацыдзе ў Брэсце» У. П. Самовіча, «Агнём і мячом: Хроніка польскага нацыяналістычнага падполля ў Беларусі (1939—1953)» В. І. Ермаловіча і С. У. Жумара (абедзьве 1994), «Нямецка-фашысцкі генацыд на Беларусі (1941—1944)», «Бібліяграфія акупацыйных перыядычных выданняў, якія выходзілі на тэрыторыі Беларусі ў 1941—1944» С. У. Жумара, «У фонд Перамогі: патрыятычны рух працоўных Беларусі ў гады ВАВ (1941—1945 гг.)» А. Ф. Макарэвіча, «Рабочы рух у Беларусі (чэрвень 1907 — люты 1917)» Э. М. Савіцкага, «Кастрычніцкая рэвалюцыя на Беларусі: асаблівасці і вынікі» І. М. Ігнаценкі, «Дакументы Нацыянальнага архіўнага фонду Рэспублікі Беларусь у Нацыянальнай бібліятэцы і музеях сістэмы Міністэрства культуры і друку Рэспублікі Беларусь: Даведнік»(усе 1995), «Архіўная справа на Беларусі ў дакументах і матэраялах (1921—1995)», «Альбом формаў арганізацыйна-распарадчых дакументаў» (абедзве 1996) і іншыя.
Крыніцы
Вонкавыя спасылкі
Гэта — накід артыкула пра навуку. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |