Беларускае прадстаўніцтва: розьніца паміж вэрсіямі

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Legobot (гутаркі | унёсак)
д Bot: Migrating 2 interwiki links, now provided by Wikidata on d:q3920469 (translate me)
д артаграфія
Радок 1: Радок 1:
'''Беларускае прадстаўніцтва''' ({{Мова-de|Weißruthenische Vertrauensstelle}}) — беларускі [[Калябарацыя|калябаранцкі]] прадстаўнічы ворган у [[Трэці райх|III райху]] падчас [[Другая сусьветная вайна|II сусьветнай вайны]].
'''Беларускае прадстаўніцтва''' ({{Мова-de|Weißruthenische Vertrauensstelle}}) — беларускі [[Калябарацыя|калябаранцкі]] прадстаўнічы орган у [[Трэці райх|Трэцім райху]] падчас [[Другая сусьветная вайна|Другой сусьветнай вайны]].


Створанае напрыканцы 1939 року ў Бэрліне з мэтаю аказаньня дапамогі былым вайскоўцам [[Войска польскае|Войска Другой Рэчы Паспалітай]] беларускага паходжаньня, вызваленых зь нямецкіх лягероў і перакваліфікаваных у працаўнікоў.
Створанае ў канцы 1939 року ў Бэрліне з мэтаю аказаньня дапамогі былым вайскоўцам [[Войска польскае|Войска Другой Рэчы Паспалітай]] беларускага паходжаньня, вызваленых зь нямецкіх лягероў і перакваліфікаваных у працаўнікоў.


Першым кіраўніком Прадстаўніцтва быў [[Фабіян Акінчыц]], пасьля яго хуткага звальненьня — [[Анатоль Шкуцька]]. Дзейнічала пры Міністэрстве ўнутраных справаў Райху. Колькасьць працаўнікоў бэрлінскага аддзелу ў пэўны момант дасягнула 10 асобаў. Паўсталі аддзелы таксама ў іншых местах (у т. л. у [[Гданьск]]у, [[Познань|Познані]], [[Лодзь|Лодзі]], [[Вена|Вене]], [[Мюнхэн]]е). Тым ня меней, дзейнасьць прадстаўніцтва не ахапіла ўсяго абшару [[генэрал-губэрнатарства]].
Першым кіраўніком Прадстаўніцтва быў [[Фабіян Акінчыц]], пасьля яго хуткага звальненьня — [[Анатоль Шкуцька]]. Дзейнічала пры Міністэрстве ўнутраных справаў Райху. Колькасьць працаўнікоў бэрлінскага аддзелу ў пэўны момант дасягнула 10 асобаў. Паўсталі аддзелы таксама ў іншых местах (у т. л. у [[Гданьск]]у, [[Познань|Познані]], [[Лодзь|Лодзі]], [[Вена|Вене]], [[Мюнхэн]]е). Тым ня меней, дзейнасьць прадстаўніцтва не ахапіла ўсяго абшару [[генэрал-губэрнатарства]].
Радок 7: Радок 7:
У [[1940]] пры Беларускім прадстаўніцтве ўтвораны [[Беларускі камітэт самапомачы]]. [[19 чэрвеня]] [[1941]] року ў Бэрліне на нарадзе прадстаўнікоў Беларускага камітэту самапомачы і Беларускага прадстаўніцтва ўтвораны [[Беларускі нацыянальны цэнтар]].
У [[1940]] пры Беларускім прадстаўніцтве ўтвораны [[Беларускі камітэт самапомачы]]. [[19 чэрвеня]] [[1941]] року ў Бэрліне на нарадзе прадстаўнікоў Беларускага камітэту самапомачы і Беларускага прадстаўніцтва ўтвораны [[Беларускі нацыянальны цэнтар]].


Прадстаўніцтва зьдзяйсьняла, акрамя ўсяго, рэгістрацыю беларускіх працаўнікоў — былых ваеннапалонных на тэрыторыі Райху — і выдавала ім рэгістрацыйныя карткі, якія выконвалі функцыю пашпартоў. Выходзіў друкаваны орган — газэта «[[Раніца (Бэрлін)|Раніца]]». Пазьней асноўная ўвага надавалася матэрыяльнай і юрыдычнай дапамозе беларусам, а з сярэдзіны [[1944]] року — уцекачам зь [[Беларусь|Беларусі]]. У [[1943]] року на чале прадстаўніцтва стаў А. Букатка, застаўшыся ягоным кіраўніком да сканчэньня вайны.
Прадстаўніцтва зьдзяйсьняла, акрамя ўсяго, рэгістрацыю беларускіх працаўнікоў — былых ваеннапалонных на тэрыторыі Райху — і выдавала ім рэгістрацыйныя карткі, якія выконвалі функцыю пашпартоў. Выходзіў друкаваны орган — газэта «[[Раніца (Бэрлін)|Раніца]]». Пазьней асноўная ўвага надавалася матэрыяльнай і юрыдычнай дапамозе беларусам, а зь сярэдзіны [[1944]] року — уцекачам зь [[Беларусь|Беларусі]]. У [[1943]] року на чале прадстаўніцтва стаў А. Букатка, застаўшыся ягоным кіраўніком да сканчэньня вайны.


== Глядзіце таксама ==
== Глядзіце таксама ==

* [[Беларускі камітэт самапомачы]]
* [[Беларускі камітэт самапомачы]]
* [[Беларускі нацыянальны цэнтар]]
* [[Беларускі нацыянальны цэнтар]]

Вэрсія ад 12:26, 19 сакавіка 2015

Беларускае прадстаўніцтва (па-нямецку: Weißruthenische Vertrauensstelle) — беларускі калябаранцкі прадстаўнічы орган у Трэцім райху падчас Другой сусьветнай вайны.

Створанае ў канцы 1939 року ў Бэрліне з мэтаю аказаньня дапамогі былым вайскоўцам Войска Другой Рэчы Паспалітай беларускага паходжаньня, вызваленых зь нямецкіх лягероў і перакваліфікаваных у працаўнікоў.

Першым кіраўніком Прадстаўніцтва быў Фабіян Акінчыц, пасьля яго хуткага звальненьня — Анатоль Шкуцька. Дзейнічала пры Міністэрстве ўнутраных справаў Райху. Колькасьць працаўнікоў бэрлінскага аддзелу ў пэўны момант дасягнула 10 асобаў. Паўсталі аддзелы таксама ў іншых местах (у т. л. у Гданьску, Познані, Лодзі, Вене, Мюнхэне). Тым ня меней, дзейнасьць прадстаўніцтва не ахапіла ўсяго абшару генэрал-губэрнатарства.

У 1940 пры Беларускім прадстаўніцтве ўтвораны Беларускі камітэт самапомачы. 19 чэрвеня 1941 року ў Бэрліне на нарадзе прадстаўнікоў Беларускага камітэту самапомачы і Беларускага прадстаўніцтва ўтвораны Беларускі нацыянальны цэнтар.

Прадстаўніцтва зьдзяйсьняла, акрамя ўсяго, рэгістрацыю беларускіх працаўнікоў — былых ваеннапалонных на тэрыторыі Райху — і выдавала ім рэгістрацыйныя карткі, якія выконвалі функцыю пашпартоў. Выходзіў друкаваны орган — газэта «Раніца». Пазьней асноўная ўвага надавалася матэрыяльнай і юрыдычнай дапамозе беларусам, а зь сярэдзіны 1944 року — уцекачам зь Беларусі. У 1943 року на чале прадстаўніцтва стаў А. Букатка, застаўшыся ягоным кіраўніком да сканчэньня вайны.

Глядзіце таксама

Вонкавыя спасылкі