Мітрафан Доўнар-Запольскі: розьніца паміж вэрсіямі

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма апісаньня зьменаў
Радок 33: Радок 33:
Не пазьбег завуаляванай формы рэпрэсіяў: выбраньне акадэміка АН СССР было заблякаванае, рукапіс кнігі «Гісторыя Беларусі» асуджаны як ідэйна-заганны, было паскоранае выйсьце на пэнсію. Перад сьмерцю працаваў у Навукова-дасьледчым інстытуце пушніна-футравай гаспадаркі Наркамату зьнешняга гандлю [[СССР]].
Не пазьбег завуаляванай формы рэпрэсіяў: выбраньне акадэміка АН СССР было заблякаванае, рукапіс кнігі «Гісторыя Беларусі» асуджаны як ідэйна-заганны, было паскоранае выйсьце на пэнсію. Перад сьмерцю працаваў у Навукова-дасьледчым інстытуце пушніна-футравай гаспадаркі Наркамату зьнешняга гандлю [[СССР]].


Напісаў грунтоўныя працы па гісторыі [[Беларусь|Беларусі]]: «Беларускае мінулае» ([[1888]]), «Нарысы па гісторыі Беларусі (ад пачатку сьмерці Уладзімера Манамаха)», навукова-публіцыстычны нарыс «Асновы дзяржаўнасьці Беларусі». У [[1926]] завяршыў абагульненую працу [http://www.manarchija.org/dz «Гісторыя Беларусі»], выдадзеную толькі ў [[1994]]. На працягу [[1880]] — [[1890]] зрабіў вялікі ўнёсак у разьвіцьцё беларускай этнаграфічна-фальклярыстычнай навукі: зьбіраў і выдаваў фальклёр, вывучаў і апісваў сямейны побыт, сямейнае звычаёвае права, вясельныя абрады, распрацоўваў праграмы этнаграфічнага вывучэньня Беларусі. Аўтар манаграфічных дасьледаваньняў «В. М. Цяпінекі, перакладнік Эвангельля на беларускую мову». Выдаў [[Баркулабаўскі летапіс]]. Пісаў пра старажытныя беларускія архівы па-за межамі Беларусі.<ref>{{Літаратура/Памяць/Менск|1к}} С. 490—491</ref>
Напісаў грунтоўныя працы па гісторыі [[Беларусь|Беларусі]]: «Беларускае мінулае» ([[1888]]), «Нарысы па гісторыі Беларусі (ад пачатку сьмерці Уладзімера Манамаха)», навукова-публіцыстычны нарыс «Асновы дзяржаўнасьці Беларусі». У [[1926]] завяршыў абагульненую працу «Гісторыя Беларусі», выдадзеную толькі ў [[1994]]. На працягу [[1880]] — [[1890]] зрабіў вялікі ўнёсак у разьвіцьцё беларускай этнаграфічна-фальклярыстычнай навукі: зьбіраў і выдаваў фальклёр, вывучаў і апісваў сямейны побыт, сямейнае звычаёвае права, вясельныя абрады, распрацоўваў праграмы этнаграфічнага вывучэньня Беларусі. Аўтар манаграфічных дасьледаваньняў «В. М. Цяпінекі, перакладнік Эвангельля на беларускую мову». Выдаў [[Баркулабаўскі летапіс]]. Пісаў пра старажытныя беларускія архівы па-за межамі Беларусі.<ref>{{Літаратура/Памяць/Менск|1к}} С. 490—491</ref>


== Крыніцы ==
== Крыніцы ==

Вэрсія ад 01:03, 6 лістапада 2014

Мітрафан Доўнар-Запольскі
Род дзейнасьці беларускі гісторык, этнограф, фальклярыст і літаратуразнавец
Дата нараджэньня 14 чэрвеня 1867
Месца нараджэньня Рэчыца, Рэчыцкі павет, Менская губэрня, Расейская імпэрыя
Дата сьмерці 30 верасьня 1934
Месца сьмерці Масква, СССР
Месца пахаваньня
Месца вучобы
Занятак гісторык, этнограф
Навуковая сфэра этнаграфія, фальклёр, літаратуразнаўства і эканамічная гісторыя[d]
Месца працы
Дзеці Усевалад Доўнар-Запольскі[d]
Узнагароды
ордэн сьвятога Ўладзімера IV ступені мэдаль „У памяць каранацыі імпэратара Мікалая II“ мэдаль „У памяць 300-годзьдзя цараваньня дому Раманавых“
Подпіс Выява аўтографу
Мітрафан Доўнар-Запольскі

герб Побуг
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся 2 (14) чэрвеня 1867
Памёр 30 верасьня 1934(1934-09-30) (67 гадоў)
Пахаваны
Род Доўнар-Запольскія
Дзеці Усевалад Доўнар-Запольскі[d]
Рэлігія рыма-каталік
Дзейнасьць гісторык, этнограф
Подпіс Выява аўтографу

Мітрафа́н Ві́ктаравіч До́ўнар-Запо́льскі (14 чэрвеня 1867, места Рэчыца30 верасьня 1934, Масква) — беларускі гісторык, этнограф, фальклярыст і літаратуразнавец, адзін з заснавальнікаў нацыянальнай гістарыяграфіі. Доктар гістарычных навук (1905), прафэсар (1902). Правадзейны чалец Інбелкульту.

У 1894 скончыў Кіеўскі ўнівэрсытэт. Служыў у Маскоўскім архіве Міністэрства юстыцыі. Працаваў у Маскоўскім і Кіеўскім унівэрсытэтах. Супрацоўнічаў у газэтах «Белорусское слово», «Белорусское эхо», «Вольная Беларусь», быў чальцом камісіі БНР па арганізацыі Беларускага ўнівэрсытэту. Выкладаў у ВНУ Харкава і Баку. 3 1 кастрычніка 1925 і да 1 верасьня 1926 працаваў загаднікам катэдры гісторыі Беларусі ў Беларускім дзяржаўным унівэрсытэце. 3 восені 1926 у Маскве.

Не пазьбег завуаляванай формы рэпрэсіяў: выбраньне акадэміка АН СССР было заблякаванае, рукапіс кнігі «Гісторыя Беларусі» асуджаны як ідэйна-заганны, было паскоранае выйсьце на пэнсію. Перад сьмерцю працаваў у Навукова-дасьледчым інстытуце пушніна-футравай гаспадаркі Наркамату зьнешняга гандлю СССР.

Напісаў грунтоўныя працы па гісторыі Беларусі: «Беларускае мінулае» (1888), «Нарысы па гісторыі Беларусі (ад пачатку сьмерці Уладзімера Манамаха)», навукова-публіцыстычны нарыс «Асновы дзяржаўнасьці Беларусі». У 1926 завяршыў абагульненую працу «Гісторыя Беларусі», выдадзеную толькі ў 1994. На працягу 18801890 зрабіў вялікі ўнёсак у разьвіцьцё беларускай этнаграфічна-фальклярыстычнай навукі: зьбіраў і выдаваў фальклёр, вывучаў і апісваў сямейны побыт, сямейнае звычаёвае права, вясельныя абрады, распрацоўваў праграмы этнаграфічнага вывучэньня Беларусі. Аўтар манаграфічных дасьледаваньняў «В. М. Цяпінекі, перакладнік Эвангельля на беларускую мову». Выдаў Баркулабаўскі летапіс. Пісаў пра старажытныя беларускія архівы па-за межамі Беларусі.[1]

Крыніцы

  1. ^ Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Мінска. Кн. 1. — Мн., 2001. С. 490—491

Літаратура