Лужыцкія мовы

Лужыцкія
Serbska
Ужываецца ў	Нямеччына
Рэгіён	Лужыца
Колькасьць карыстальнікаў	60 000
Клясыфікацыя	Індаэўрапейская  Славянская   Заходнеславянскія    Лужыцкія мовы
Афіцыйны статус
Пісьмо	лацінскае пісьмо
Коды мовы
ISO 639-2(Б)	hsb, dsb
ISO 639-2(Т)	hsb, dsb

Лужыцкія мовы (па-верхнелужыцку: serbska rěč, па-дольнасорбску: serbska rěc) — мовы сорбаў, аднае з нацыянальных меншасьцяў у Нямеччыне.

Адносяцца да славянскай групы моваў. Агульны лік носьбітаў — каля 60 000 чалавек, зь іх каля 40 000 жыве ў Саксоніі і каля 20 000 у Брандэнбургу. У рэгіёне распаўсюджаньня лужыцкіх моваў табліцы з назовамі гарадоў і вуліц часта двухмоўныя.

Адрозьніваюць дзьве пісьмовыя мовы, якія ў сваю чаргу складаюцца зь некалькіх дыялектаў:

• Верхнелужыцкая мова (у Горнай Лужыцы, цэнтар — Баўцэн)
• Ніжнелужыцкая мова (у Дольнай Лужыцы, цэнтар — Котбус).

Лік ужывальнікаў лужыцкіх моваў у штодзённым жыцьці значна ніжэйшы за вышэйпрыведзеныя лічбы. У адрозьненьні ад досыць стабільнае верхнелужыцкае мовы ніжнелужыцкая мова знаходзіцца на мяжы выміраньня.

На лужыцкай мове таксама размаўляюць у штаце Сэрбін у штаце Тэксас (ЗША). Мясцовы варыянт мовы знаходзіцца пад значным уплывам нямецкае й ангельскае моваў. Да нядаўняга часу на ім выдаваліся газэты. Старанямецкі назоў «вэнды» тут лічыцца зьняважлівым.

Распаўсюд лужыцкіх моваў