Князь

Літоўскі герб «Пагоня», да якога належыў княжыцкі род Гедзімінавічаў, у тым ліку Трубяцкіх.

Князь — галава фэўдальнай манархічнай дзяржавы ці асобнага палітычнага ўтварэньня (удзельны князь) у IX—XVI стагодзьдзе ў славянаў і іншых народаў; прадстаўнік фэўдальнай арыстакратыі; пазьней — вышэйшы шляхецкі тытул, які ў залежнасьці ад важнысьці прыроўніваецца да прынца ці герцага, у Заходняй і Цэнтральнай Эўропе (былой Сьвятой Рымскай імпэрыі) гэты тытул называецца Fürst, а ў Паўночнай — конунг. Тэрмін «князь» выкарыстоўваецца для перадачы заходнеэрапейскіх тытулаў, узыходзячых да princeps і Fürst побач з dux (звычайна — герцаг).

Вялікі князь — вышэйшы тытул, які належыў кіраўніку дзяржавы ў Вялікім княстве Літоўскім.

Глядзіце таксама

• Вялікі князь
• Конунг
• Прынц