Эдуард Загарульскі
Эдуа́рд Міха́йлавіч Загару́льскі (18 сьнежня 1928, места Тула) — беларускі археоляґ, гісторык. Доктар гістарычных навук (1984), прафэсар (1985).
У 1953 скончыў Маскоўскі дзяржаўны ўнівэрсытэт. Працаваў у Інстытуце гісторыі АН Беларусі. З 1962 — у Беларускім дзяржаўным ўнівэрсытэце (у 1986—1991 дэкан гістарычнага факультэту).
Дасьледаваў старажытныя беларускія месты, курганавыя могільнікі і замкі сярэднявечча. У час раскопак Менску (1958—1961) вызначыў агульнае плянаваньне места XI—XII стст., дасьледаваў яго абарончыя ўмацаваньні і забудову, зрабіў рэканструкцыю ўсходняй часткі Замчышча. Дасьледаваў археалягічныя помнікі ў Койданаве і в. Навасады на Койданаўшчыне[1].
Аўтар кніжак «Старажытны Менск» (1963), «Археалёгія Беларусі» (1965), «Старажытная гісторыя Беларусі (да IX ст.)» (1977), «Узьнікненьне Менску» (1982), «Заходняя Русь» (1997), адзін з аўтараў «Гісторыі Бедарускай ССР» у 2 тамах (т. 1, 1961), у 5 тамах (т. 1, 1972), падручнікаў «Гістарычнае краязнаўства Беларусі» (1980) і «Гісторыя БССР» (1989).
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Загарульскі Эдуард Міхайлавіч // Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Дзяржынскага р-на. — Мн.: БЕЛТА, 2004. С. 40.
Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Мінска. У 4 кн. Кн. 1-я. — Мн.: БЕЛТА, 2001. — 576 с.: іл. ISBN 985-6302-33-1.
- Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Дзяржынскага р-на. — Мн.: БЕЛТА, 2004. — 704 с.: іл. ISBN 985-6302-64-1.