Таўцівіл Кейстутавіч

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Таўцівіл
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся каля 1355
Памёр верасень 1390,
Бацька Кейстут

Таўціві́л Ке́йстутавіч (у каталіцтве Конрад; 1355? — верасень 1390) — літоўскі князь, сын вялікага князя Кейстута. Быў актыўным паплечнікам Вітаўта ў ягоным змаганьні зь Ягайлам за вялікакняскую ўладу.

Імя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Асноўны артыкул: Таўцівіл (імя)

Імя Таўцівіл зьмяшчае той жа фармант (-таўт-), што і Вітаўтлітоўская (беларуская) форма старажытнага германскага імя Вітольд (Witold, Witolt)[1].

Паводле менскага дасьледніка Алёхны Дайліды, які разьвівае германскую (перадусім усходнегерманскую) этымалёгію імёнаў літоўскіх князёў і баяраў, імя Таўцівіл складаецца з фармантаў -таўт-, які паходзіць ад гоцкага theuda 'род, народ', і -віл-, які паходзіць ад гоцкага wilja 'воля'[2]. Такім парадкам, імя Таўцівіл азначае «воля роду» і адпавядае гоцкаму імю Theudila (германскаму Teodwal)[3].

Варыянты імя князя ў гістарычных крыніцах: minen bruder herczog Tewtewiln das her in gegeben hatte[4] (Tewtewil; Мэмарыял Вітаўта, 1390 год), Thowtiwil (18 студзеня 1401 году)[5], Thotwil (Ян Длугаш).

Біяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У 1382 годзе па забойстве Ягайлам Кейстута й уцёкаў Вітаўта з ВКЛ быў пазбаўлены Ягайлам Наваградзкага княства, якім кіраваў разам з братам Войдатам. Далучыўся да Вітаўта, 21 кастрычніка 1383 году хрысьціўся ў каталіцтва. Загінуў у гэтым змаганьні падчас аблогі Вільні супольным войскам Вітаўта й крыжакоў.

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 21.
  2. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17, 19.
  3. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 26.
  4. ^ Лицкевич О. В. «Летописец великих князей литовских» и «Повесть о Подолье»: опыт комплексного критического разбора. — СПб., 2019. С. 266.
  5. ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 72.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]