Тамара Віньнікава
| Тамара Віньнікава | |
| Тамара Винникова | |
| Старшыня праўленьня Нацыянальнага банку Беларусі | |
|---|---|
| 19 лютага 1996 — 14 студзеня 1997 | |
| Прэзыдэнт: | Аляксандар Лукашэнка |
| Прэм’ер-міністар: | |
| Папярэднік: | Мікалай Кузьміч |
| Наступнік: | Генадзь Алейнікаў |
| Асабістыя зьвесткі | |
| Нарадзілася: |
13 жніўня 1949 (74 гады).svg){kind=small} вёска Падлужнае, Ізабільненскі раён Стаўрапольскага краю |
| Адукацыя: | |
Тама́ра Дзьмі́трыеўна Ві́ньнікава (па-расейску: Тамара Дмитриевна Винникова), у дзявоцтве Брэ́жнева (нар. 13 жніўня 1949, в. Падлужнае, цяпер у Стаўрапольскім краі Расеі) — беларуская эканамістка, старшыня Нацыянальнага банку Беларусі (1996—1997).
Жыцьцяпіс[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Нарадзілася ў вёсцы Падлужнае Ізабільненскага раёну Стаўрапольскага краю РСФСР. Скончыла Беларускі дзяржаўны інстытут народнай гаспадаркі.
У 1970—1973 роках працавала эканамісткай у рэспубліканскай канторы Дзяржаўнага банку СССР у Комі АССР і ў рэспубліканскай канторы Дзяржаўнага банку СССР у Беларускай ССР. У 1973—1987 — старшая эканамістка, начальніца аддзелу Менскай гарадзкой канторы Дзяржаўнага банку СССР. У 1988—1990 роках — кіраўніца ўправы ў Беларускім рэспубліканскім банку „Жылсацбанк СССР“.
Ад жніўня 1995 да лютага 1996 року — старшыня акцыянэрнага камэрцыйнага банку „Беларусьбанк“. Ад 19 лютага 1996 да 14 студзеня 1997 року[1] — старшыня Савету Нацыянальнага банку Рэспублікі Беларусі. Неафіцыйна таксама галоўная эканамічная дарадца прэзыдэнта Аляксандра Лукашэнкі[2].
14 студзеня 1997 року арыштаваная па абвінавачаньні ў злоўжываньні службовым становішчам, зьмешчаная ў сьледчы ізалятар КДБ у Менску. Праз шэсьць месяцаў абвінавачаная ў крадзяжы ў асабліва буйным памеры, службовым падлогу і злоўжываньні службовым становішчам. 7 лістапада у сувязі зь цяжкім станам здароўя была выпушчаная пад падпіску пра нявыезд. Знаходзілася ў сваёй хаце на вуліцы Адзінцова ў Менску пад дамашнім арыштам, адкуль зьнікла 7 красавіка 1999 року.
Зьехала за мяжу, цяпер пражывае ў Лёндане.
Замужам, мае двух сыноў[3].
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ М. М. Ковалёв, В. Д. Селемнев 2001. С. 14.
- ^ 2000. С. 280—281.
- ^ Глод, Уладзімер (23 чэрвеня 2014) Ад Антановіча да Янчэўскага, альбо Дваццаць паплечнікаў Лукашэнкі Палітыка. Радыё „Свабода“. Праверана 19 сакавіка 2021 г.
Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- М. М. Ковалёв, В. Д. Селемнев. История белорусского Центробанка в биографиях его руководителей // Председатели правления Национального банка : Белорусский банковский бюллетень. — Электронная бібліятэка БДУ, 2001. — № 48. — С. 52—59.
- Кто есть кто в Беларуси. — М.: Книжный дом «Университет», 1999. — ISBN 5-8013-0068-6
- Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska-Białoruś. Kto jest kim w Białorusi. — Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000. — 313 с. — (Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska — Białoruś). — ISBN 978-8391378007