Сунь Цзы

Статуя Сунь Цзы ў Японіі

Сунь Цзы (каля 298—238 да н. э.) — старажытнакітайскі філёзаф-матэрыяліст.

Крытычна ўспрыняў і выкарыстоўваў у сваім вучэньні ўяўленьні шматлікіх філязофскіх школаў і кірункаў старажытнага Кітаю, стварыў стройнае вучэньне пра прыроду. Панятак неба ў яго азначае не містычнага вярхоўнага ўладара, а сукупнасьць натуральных зьяваў; адпрэчваў існаваньне сусьветнага творцы. Узьнікненьне і зьмена ўсіх зьяваў і рэчаў адбываюцца па крузе і тлумачацца ўзаемадзеяньнем дзьвюх сілаў: станоўчага янь і адмоўнага інь (інь і янь). Па меркаваньні Сунь Цзы, працэс спазнаньня пачынаецца са сьведчаньняў органаў пачуцьцяў. Аднак толькі ў выніку разважаньня над дадзенымі пачуцьцёвага досьведу чалавек можа атрымаць правільнае і ўсебаковае ўяўленьне. Шырокай вядомасьцю карысталася тэорыя Сунь Цзы пра прыроджаныя злыя якасьці чалавечай прыроды. Усё лепшае ў чалавеку ствараецца падчас выхаваньня.

Вучэньне Сунь Цзы аказала глыбокі ўплыў на наступнае разьвіцьцё кітайскай філязофіі.

Глядзіце таксама

• Мастацтва вайны

Літаратура

• Философский словарь. Ред. Розенталь М. М., Москва, 1975.

Вонкавыя спасылкі

Сунь Цзы — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў