Віленска-Радамская унія: розьніца паміж вэрсіямі
Luckas-bot (гутаркі | унёсак) д робат дадаў: ja:ヴィリニュス・ラドム合同 |
д артаграфія, пунктуацыя |
||
Радок 1: | Радок 1: | ||
'''Віленска-радамская вунія''' (''1401'') |
'''Віленска-радамская вунія''' (''1401'') — дзяржаўная і палітычная дамова [[ВКЛ]] і [[Польскае каралеўства|Польскага каралеўства]], адпаведна зь якой ВКЛ заставалася самастойнай дзяржавай у саюзе з Польшчай. Пажыцьцёва перадавала кіраўніцтва [[ВКЛ]] [[Вітаўт]]у, як вялікаму князю з захаваньнем вярхоўнай улады [[Ягайла|Ягайлы]]. |
||
Трагічная параза ад татараў на [[Бітва на Ворскле|Ворскле]] ў [[1399]] годзе прымусіла [[Вітаўт]]а падпісаць ''Віленска-Радамскую вунію'' з Польшчай у [[1401]] годзе. У Вільні вялікі князь Вітаўт падпісаў дакумант у якім прызнаваў уладу Ягайлы і Польшчы і абавязваўся разам |
Трагічная параза ад татараў на [[Бітва на Ворскле|Ворскле]] ў [[1399]] годзе прымусіла [[Вітаўт]]а падпісаць ''Віленска-Радамскую вунію'' з Польшчай у [[1401]] годзе. У Вільні вялікі князь Вітаўт падпісаў дакумант, у якім прызнаваў уладу Ягайлы і Польшчы і абавязваўся разам зь літоўскімі баярамі далучыць [[Літва|Літву]] да Каралеўства Польскага. |
||
Беручы пад увагу сьмерць каралевы Ядзьвігі ў [[1399]] і брак патомства ад яе шлюбу з Ягайлай, літоўскія баяры атрымалі магчымасьць у выпадку сьмерці караля супольна з польскімі панамі абіраць новага манарха. Віленскую дамову пацьвердзіла каронная рада ў [[Радам]]е, прызнаючы пажыцьцёвы тытул вялікага князя літоўскага за Вітаўтам. |
|||
[[Катэгорыя:Польска-літоўскія вуніі]] |
[[Катэгорыя:Польска-літоўскія вуніі]] |
||
[[Катэгорыя:Гісторыя Вялікага Княства Літоўскага]] |
[[Катэгорыя:Гісторыя Вялікага Княства Літоўскага]] |
||
[[Катэгорыя:Гісторыя Польшчы]] |
[[Катэгорыя:Гісторыя Польшчы]] |
||
[[Катэгорыя:Падзеі 1401 году]] |
[[Катэгорыя:Падзеі 1401 году]] |
||
[[Катэгорыя:Вільня]] |
[[Катэгорыя:Вільня]] |
||
[[Катэгорыя:Радам]] |
[[Катэгорыя:Радам]] |
Вэрсія ад 21:41, 18 ліпеня 2010
Віленска-радамская вунія (1401) — дзяржаўная і палітычная дамова ВКЛ і Польскага каралеўства, адпаведна зь якой ВКЛ заставалася самастойнай дзяржавай у саюзе з Польшчай. Пажыцьцёва перадавала кіраўніцтва ВКЛ Вітаўту, як вялікаму князю з захаваньнем вярхоўнай улады Ягайлы.
Трагічная параза ад татараў на Ворскле ў 1399 годзе прымусіла Вітаўта падпісаць Віленска-Радамскую вунію з Польшчай у 1401 годзе. У Вільні вялікі князь Вітаўт падпісаў дакумант, у якім прызнаваў уладу Ягайлы і Польшчы і абавязваўся разам зь літоўскімі баярамі далучыць Літву да Каралеўства Польскага.
Беручы пад увагу сьмерць каралевы Ядзьвігі ў 1399 і брак патомства ад яе шлюбу з Ягайлай, літоўскія баяры атрымалі магчымасьць у выпадку сьмерці караля супольна з польскімі панамі абіраць новага манарха. Віленскую дамову пацьвердзіла каронная рада ў Радаме, прызнаючы пажыцьцёвы тытул вялікага князя літоўскага за Вітаўтам.