Віленска-Радамская унія

Віленска-радамская вунія (1401) — дзяржаўная і палітычная дамова ВКЛ і Польскага каралеўства, адпаведна з якой ВКЛ заставалася самастойнай дзяржавай у саюзе з Польшчай. Пажыцьцёва перадавала кіраўніцтва ВКЛ Вітаўту, як вялікаму князю з захаваньнем вярхоўнай улады Ягайлы.

Трагічная параза ад татараў на Ворскле ў 1399 годзе прымусіла Вітаўта падпісаць Віленска-Радамскую вунію з Польшчай у 1401 годзе. У Вільні вялікі князь Вітаўт падпісаў дакумант у якім прызнаваў уладу Ягайлы і Польшчы і абавязваўся разам з літоўскімі баярамі далучыць Літву да Каралеўства Польскага.

Бяручы пад увагу сьмерць каралевы Ядзьвігі ў 1399 і брак патомства ад яе шлюбу з Ягайлай, літоўскія баяры атрымалі магчымасьць у выпадку сьмерцці караля супольна з польскімі панамі абіраць новага манарха. Віленскую дамову падцьвердзіла каронная рада ў Радаме, прызнаючы пажыцьцёвы тытул вялікага князя літоўскага за Вітаўтам.