Мітрафан Доўнар-Запольскі

Мітрафан Доўнар-Запольскі
Род дзейнасьці	беларускі гісторык, этнограф, фальклярыст і літаратуразнавец
Дата нараджэньня	14 чэрвеня 1867
Месца нараджэньня	Рэчыца, Рэчыцкі павет, Менская губэрня, Расейская імпэрыя
Дата сьмерці	30 верасьня 1934
Месца сьмерці	Масква, СССР
Месца пахаваньня	Данскія могілкі[d]
Месца вучобы	гісторыка-філялягічны факультэт Кіеўскага ўнівэрсытэту[d] (1893) Імпэратарскі ўнівэрсытэт сьвятога Ўладзімера[d] Мазырская мужчынская гімназія[d]
Занятак	гісторык, этнограф
Навуковая сфэра	этнаграфія, фальклёр, літаратуразнаўства і эканамічная гісторыя[d]
Месца працы	Маскоўскі дзяржаўны ўнівэрсытэт[d] Кіеўскі нацыянальны ўнівэрсытэт імя Тараса Шаўчэнкі Кіеўскі нацыянальны эканамічны ўнівэрсытэт імя Вадзіма Гецьмана[d] Харкаўскі інстытут народнай гаспадаркі[d] Харкаўскі нацыянальны ўнівэрсытэт[d] Бакінскі дзяржаўны ўнівэрсытэт[d] Азэрбайджанскі тэхнічны ўнівэрсытэт[d] БДУ Інстытут беларускай культуры Маскоўская сельскагаспадарчая акадэмія імя Ціміразева[d]
Дзеці	Усевалад Доўнар-Запольскі[d]
Узнагароды
Подпіс
Мітрафан Доўнар-Запольскі ў Вікісховішчы

Мітрафан Доўнар-Запольскі

герб Побуг
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	2 (14) чэрвеня 1867 Рэчыца, Менская губэрня, Расейская імпэрыя
Памёр	30 верасьня 1934(1934-09-30) (67 гадоў) Масква, СССР
Пахаваны	Данскія могілкі[d]
Род	Доўнар-Запольскія
Дзеці	Усевалад Доўнар-Запольскі[d]
Рэлігія	рыма-каталік
Дзейнасьць	гісторык, этнограф
Подпіс

Мітрафа́н Ві́ктаравіч До́ўнар-Запо́льскі (14 чэрвеня 1867, места Рэчыца — 30 верасьня 1934, Масква) — беларускі гісторык, этнограф, фальклярыст і літаратуразнавец, адзін з заснавальнікаў нацыянальнай гістарыяграфіі. Доктар гістарычных навук (1905), прафэсар (1902). Правадзейны чалец Інбелкульту.

У 1894 скончыў Кіеўскі ўнівэрсытэт. Служыў у Маскоўскім архіве Міністэрства юстыцыі. Працаваў у Маскоўскім і Кіеўскім унівэрсытэтах. Супрацоўнічаў у газэтах «Белорусское слово», «Белорусское эхо», «Вольная Беларусь», быў чальцом камісіі БНР па арганізацыі Беларускага ўнівэрсытэту. Выкладаў у ВНУ Харкава і Баку. 3 1 кастрычніка 1925 і да 1 верасьня 1926 працаваў загадчыкам катэдры гісторыі Беларусі ў Беларускім дзяржаўным унівэрсытэце. 3 восені 1926 у Маскве.

Не пазьбег завуаліяванай формы рэпрэсіяў: выбраньне акадэміка АН СССР было заблякаванае, рукапіс кнігі «Гісторыя Беларусі» асуджаны як ідэйна-заганны, было паскоранае выйсьце на пэнсію. Перад сьмерцю працаваў у Навукова-дасьледчым інстытуце пушніна-футравай гаспадаркі Наркамату зьнешняга гандлю СССР.

Напісаў грунтоўныя працы па гісторыі Беларусі: «Беларускае мінулае> (1888), «Нарысы па гісторыі Беларусі (ад пачатку сьмерці Уладзімера Манамаха)», навукова-публіцыстычны нарыс «Асновы дзяржаўнасьці Беларусі». У 1926 завяршыў абагульненую працу «Гісторыя Беларусі», выдадзеную толькі ў 1994. На працягу 1880 — 1890 зрабіў вялікі ўнёсак у разьвіцьцё беларускай этнаграфічна-фальклярыстычнай навукі: зьбіраў і выдаваў фальклёр, вывучаў і апісваў сямейны побыт, сямейнае звычаёвае права, вясельныя абрады, распрацоўваў праграмы этаграфічнага вывучэньня Беларусі. Аўтар манаграфічных дасьледаваньняў «В. М. Цяпінекі, перакладчык Эвангельля на беларускую мову». Выдаў Баркулабаўскі летапіс. Пісаў пра старажытныя беларускія архівы па-за межамі Беларусі.

Літаратура

• Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Мінска. У 4 кн. Кн. 1-я. — Мн.: БЕЛТА, П15 2001. — 576 с.: іл. ISBN 985-6302-33-1.