Летапісец вялікіх князёў літоўскіх: розьніца паміж вэрсіямі

	Летапісец вялікіх князёў літоўскіх
Жанр:	летапіс
Мова арыгіналу:	старабеларуская мова
Год напісаньня:	1420-я гады
Публікацыя:	1823 год

Інтэрактыўны прагляд гісторыі

← Папярэдняя зьмена Наступная зьмена →

Змесціва выдалена Змесціва дададзена

ВізуальнаВікіразметка

Лінейны

Вэрсія ад 22:32, 17 студзеня 2021

Летапісец вялікіх князёў літоўскіх — найстарэйшы вядомы летапісны твор зь ліку беларуска-літоўкіх летапісаў. У летувіскай гістарыяграфіі азначаецца таксама як «1-я рэдакцыя Літоўскае хронікі». Апісвае палітычную гісторыю Вялікага Княстава Літоўскага за кругабег ад сьмерці Гедыміна (1341) да канца XIV стагодзьдзя. «Летапісец» напісаны па-старабеларуску невядомым аўтарам напрыканцы 1420-х гадоў у Смаленску. Упершыню апублікаваны ў 1823 годзе Ігнацыем Даніловічам у «Dziennik Wilenski».

Апісаньне

У творы ў форме суцэльнага апавяданьня прадстаўленая змова Альгерда й Кейстута супраць Яўнута, грамадзянскія войны між Вітаўта й Ягайлы й між Сьвідрыгайлы і Жыгімонта. Гэтая частка напісана ў 1390-я гады з мэтай гістарычнага абгрунтаваньня правоў Вітаўта на вялікае княжаньне ў Вільні.

Другая частка, больш фрагмэнтарная, характарызуецца царкоўна-рэлігійнымі поглядамі на падзеі й складаецца з кароткіх апавяданьняў пра палітычнае жыцьцё Вялікага Княства Літоўскага апошняй чвэрці XIV стагодзьдзя. Поўная рэдакцыя ўключае яшчэ «Аповесьць пра Падольле», дзе распавядаецца пра бітву на Сініх Водах і пра паход Вітаўта ў гэтыя месцы.

Летапіс захаваўся ў розных сьпісах (Віленскім, Супрасьльскім, Слуцкім, Красінскага, Рачынскага й інш.), летапісных зводах і гістарычных кампіляцыях. У XV стагодзьдзі паслужыла асновай часткі Беларуска-літоўскай летапісе 1446 і часткова выкарыстаная польскім гісторыкам Янам Длугаша ў «Гісторыі Польшчы». У XVI стагодзьдзі «Летапісец» увайшоў у склад другога й трэцяга летапісных збораў, празь якія перайшоў у «Хроніку польскую, літоўскую, жамойцкую і ўсяе Русі» Мацея Стрыйкоўскага. «Летапісец» быў вядомы таксама ў Паўночна-Усходняй Русі, дзе ня раз перапісваўся і перапрацоўваўся (сьпісы Дуброўскага, Пагодзіна й інш.).

Летапіс быў перакладзены ў польскую, нямецкую, летувіскую, лацінскую й расейскую мовы.

Літаратура

Белазаровіч В. А. Гістарыяграфія гісторыі Беларусі: вучэб. дапаможнік; Установа Адукацыі «Гродзенскі Дзярж. Ун-т імя Я.Купалы». — Гродна: ГрДУ, 2006. — С. 50—51. — 345 с. — ISBN 985-417-858-7;
Чамярыцкі В. Віленскі летапіс // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / рэд. Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 2: Кадэцкі корпус — Яцкевіч. — 788 с. — ISBN 985-11-0378-0, С. 190—191.

@@ Радок 10: / Радок 10: @@
 Летапіс захаваўся ў розных сьпісах ([[Віленскі летапіс|Віленскім]], [[Супрасьльскі летапіс|Супрасьльскім]], [[Слуцкі летапіс|Слуцкім]], [[Летапіс Красінскага|Красінскага]], [[Летапіс Рачынскага|Рачынскага]] й інш.), летапісных зводах і гістарычных кампіляцыях. У XV стагодзьдзі паслужыла асновай часткі [[Беларуска-літоўскі летапіс 1446 году|Беларуска-літоўскай летапісе 1446]] і часткова выкарыстаная польскім гісторыкам [[Ян Длугаш|Янам Длугаша]] ў «[[Гісторыя Польшчы|Гісторыі Польшчы]]». У XVI стагодзьдзі «Летапісец» увайшоў у склад [[Хроніка Вялікага Княства Літоўскага і Жамойцкага|другога]] й [[Хроніка Быхаўца|трэцяга]] летапісных збораў, празь якія перайшоў у «[[Хроніка польская, літоўская, жамойцкая і ўсяе Русі|Хроніку польскую, літоўскую, жамойцкую і ўсяе Русі]]» [[Мацей Стрыйкоўскі|Мацея Стрыйкоўскага]]. «Летапісец» быў вядомы таксама ў Паўночна-Усходняй Русі, дзе ня раз перапісваўся і перапрацоўваўся ([[Сьпіс Дуброўскага|сьпісы Дуброўскага]], [[Сьпіс Пагодзіна|Пагодзіна]] й інш.).
-Летапіс быў перакладзены ў [[Польская мова|польскую]], [[Нямецкая мова|нямецкую]], [[Летувіская мова|літоўскую]], [[Лацінская мова|лацінскую]] й [[Расейская мова|расейскую]] мовы.
+Летапіс быў перакладзены ў [[Польская мова|польскую]], [[Нямецкая мова|нямецкую]], [[Летувіская мова|летувіскую]], [[Лацінская мова|лацінскую]] й [[Расейская мова|расейскую]] мовы.
 == Літаратура ==