Станіслаў Ішора: розьніца паміж вэрсіямі

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Alaksiej (гутаркі | унёсак)
пачатак крыніца — pl:Stanisław Iszora , вікіфікацыя
 
Lš-k. (гутаркі | унёсак)
Радок 1: Радок 1:
'''Станіслаў Ішора''' ([[12 красавіка]] [[1838]] — рэпрэсаваны [[3 чэрвеня]] [[1863]] у [[Вільня|Вільні]]) — [[Беларусы|беларускі]] [[Каталіцтва|каталіцкі]] [[ксёндз]], удзельнік [[Паўстаньне 1863—1864 гадоў|Нацыянальна-вызвольнага паўстаньня]] [[1863]]-[[1864]] рокаў.
'''Станіслаў Ішора''' ([[12 красавіка]] [[1838]] — рэпрэсаваны [[3 чэрвеня]] [[1863]] у [[Вільня|Вільні]]) — [[Беларусы|беларускі]] [[Каталіцтва|каталіцкі]] [[ксёндз]], удзельнік [[Паўстаньне 1863—1864 гадоў|Нацыянальна-вызвольнага паўстаньня]] [[1863]][[1864]] рокаў.


== Жыцьцяпіс ==
== Жыцьцяпіс ==
Станіслаў Ішора нарадзіўся [[12 красавіка]] [[1838]] року ў вёсцы Цэсарка [[Вількамірскі раён|Вількамірскага раёну]] Віленскага павету. Сын Станіслава Ішоры й Марыі Шантыр. Скончыў гімназію ў [[Вільня|Вільні]] й паступіў у [[Імпэратарская Рыма-каталіцкая духоўная акадэмія ў Санкт-Пецярбурзе|Пецярбурскую духоўную акадэмію]]. Гэта была адзіная ў [[Расейская імпэрыя|Расейскай імпэрыі]] ўстанова для навучаньня каталіцкіх ксяндзоў. Пасьля высьвячэньня ў [[1861]] року быў вікарыем у парафіі [[Жалудок]] [[Лідзкі павет|Лідзкага павету]].
Станіслаў Ішора нарадзіўся [[12 красавіка]] [[1838]] року ў вёсцы Цэсарка [[Вількамірскі раён|Вількамірскага раёну]] Віленскага павету. Сын Станіслава Ішоры й Марыі Шантыр. Скончыў гімназію ў [[Вільня|Вільні]] й паступіў у [[Імпэратарская Рыма-каталіцкая духоўная акадэмія ў Санкт-Пецярбурзе|Пецярбурскую духоўную акадэмію]]. Гэта была адзіная ў [[Расейская імпэрыя|Расейскай імпэрыі]] ўстанова для навучаньня каталіцкіх ксяндзоў. Пасьля высьвячэньня ў [[1861]] року быў вікарыем у парафіі [[Жалудок]] [[Лідзкі павет|Лідзкага павету]].


Браў удзел у Нацыянальна-вызвольным паўстаньні 1863-1864 рокаў. [[8 лютага]] [[1863]] году ксёндз з Жалудка Станіслаў Ішора зачытаў у касьцёле [[Маніфэст 22 студзеня|маніфэст паўстанцаў]]. Сам сьвятар пайшоў у паўстанцкі аддзел [[Людвіг Нарбут|Людвіга Нарбута]]. Але потым ён добраахвотна здаўся, каб вызваліць пробашча жалудоцкага касьцёлу. Пробашча арыштавалі якраз з нагоды зачытанага вернікам маніфэста, да чаго ён ня меў дачыненьня. Станіслава Ішору напачатку пакаралі пяцьцю гадамі катаргі. Але асабіста [[Міхаіл Мураўёў|Мураўёў-вешальнік]] замяніў пакараньне на расстрэл. Ксяндза пакаралі сьмерцю ў [[Лукішкі|Лукіскай турме]] ў Вільні [[3 чэрвеня]] [[1863]] року<ref name=":0">[http://dossier.bymedia.net/index.php?option=com_apressdb&view=publications&layout=entry&id=24034 У ЛІДЗЕ АДКРЫТАЯ МЭМАРЫЯЛЬНАЯ ШЫЛЬДА, ПРЫСЬВЕЧАНАЯ РАССТРАЛЯНЫМ У 1863 ГОДЗЕ КСЯНДЗАМ радыё «Свабода» 14 ліпеня 2003 Сяргей Астраўцоў, Горадня]</ref>. Сьведкі пакараньня сьмерцю ўспаміналі, што сьвятар зьвярнуўся да натоўпу з такімі словамі: «Трымацца й ня падаць духам. Мы паміраем, а вам перадаём далейшыя лёсы Айчыны». Ксёндз Станіслаў Ішора стаў першай ахвярай Мураўёва-вешальніка<ref>[http://pawet.net/library/history/city_district/religion/ksjandzy1863/%D0%9B%D1%96%D0%B4%D1%81%D0%BA%D1%96%D1%8F_%D0%BA%D1%81%D1%8F%D0%BD%D0%B4%D0%B7%D1%8B_%D1%9E_%D1%81%D1%82%D1%83%D0%B4%D0%B7%D0%B5%D0%BD%D1%8C%D1%81%D0%BA%D1%96%D0%BC_%D0%BF%D0%B0%D1%9E%D1%81%D1%82%D0%B0%D0%BD%D0%BD%D1%96_1863_%D0%B3..html Лідскія ксяндзы ў студзеньскім паўстанні 1863 г.]</ref>.
Браў удзел у Нацыянальна-вызвольным паўстаньні 1863—1864 рокаў. [[8 лютага]] [[1863]] году ксёндз з Жалудка Станіслаў Ішора зачытаў у касьцёле [[Маніфэст 22 студзеня|маніфэст паўстанцаў]]. Сам сьвятар пайшоў у паўстанцкі аддзел [[Людвіг Нарбут|Людвіга Нарбута]]. Але потым ён добраахвотна здаўся, каб вызваліць пробашча жалудоцкага касьцёлу. Пробашча арыштавалі якраз з нагоды зачытанага вернікам маніфэста, да чаго ён ня меў дачыненьня. Станіслава Ішору напачатку пакаралі пяцьцю гадамі катаргі. Але асабіста [[Міхаіл Мураўёў|Мураўёў-вешальнік]] замяніў пакараньне на расстрэл. Ксяндза пакаралі сьмерцю ў [[Лукішкі|Лукіскай турме]] ў Вільні [[3 чэрвеня]] [[1863]] року<ref name=":0">[http://dossier.bymedia.net/index.php?option=com_apressdb&view=publications&layout=entry&id=24034 У ЛІДЗЕ АДКРЫТАЯ МЭМАРЫЯЛЬНАЯ ШЫЛЬДА, ПРЫСЬВЕЧАНАЯ РАССТРАЛЯНЫМ У 1863 ГОДЗЕ КСЯНДЗАМ радыё «Свабода» 14 ліпеня 2003 Сяргей Астраўцоў, Горадня]</ref>. Сьведкі пакараньня сьмерцю ўспаміналі, што сьвятар зьвярнуўся да натоўпу з такімі словамі: «Трымацца й ня падаць духам. Мы паміраем, а вам перадаём далейшыя лёсы Айчыны». Ксёндз Станіслаў Ішора стаў першай ахвярай Мураўёва-вешальніка<ref>[http://pawet.net/library/history/city_district/religion/ksjandzy1863/%D0%9B%D1%96%D0%B4%D1%81%D0%BA%D1%96%D1%8F_%D0%BA%D1%81%D1%8F%D0%BD%D0%B4%D0%B7%D1%8B_%D1%9E_%D1%81%D1%82%D1%83%D0%B4%D0%B7%D0%B5%D0%BD%D1%8C%D1%81%D0%BA%D1%96%D0%BC_%D0%BF%D0%B0%D1%9E%D1%81%D1%82%D0%B0%D0%BD%D0%BD%D1%96_1863_%D0%B3..html Лідскія ксяндзы ў студзеньскім паўстанні 1863 г.]</ref>.


== Ушанаваньне ==
== Ушанаваньне ==

Вэрсія ад 16:36, 22 траўня 2015

Станіслаў Ішора (12 красавіка 1838 — рэпрэсаваны 3 чэрвеня 1863 у Вільні) — беларускі каталіцкі ксёндз, удзельнік Нацыянальна-вызвольнага паўстаньня 18631864 рокаў.

Жыцьцяпіс

Станіслаў Ішора нарадзіўся 12 красавіка 1838 року ў вёсцы Цэсарка Вількамірскага раёну Віленскага павету. Сын Станіслава Ішоры й Марыі Шантыр. Скончыў гімназію ў Вільні й паступіў у Пецярбурскую духоўную акадэмію. Гэта была адзіная ў Расейскай імпэрыі ўстанова для навучаньня каталіцкіх ксяндзоў. Пасьля высьвячэньня ў 1861 року быў вікарыем у парафіі Жалудок Лідзкага павету.

Браў удзел у Нацыянальна-вызвольным паўстаньні 1863—1864 рокаў. 8 лютага 1863 году ксёндз з Жалудка Станіслаў Ішора зачытаў у касьцёле маніфэст паўстанцаў. Сам сьвятар пайшоў у паўстанцкі аддзел Людвіга Нарбута. Але потым ён добраахвотна здаўся, каб вызваліць пробашча жалудоцкага касьцёлу. Пробашча арыштавалі якраз з нагоды зачытанага вернікам маніфэста, да чаго ён ня меў дачыненьня. Станіслава Ішору напачатку пакаралі пяцьцю гадамі катаргі. Але асабіста Мураўёў-вешальнік замяніў пакараньне на расстрэл. Ксяндза пакаралі сьмерцю ў Лукіскай турме ў Вільні 3 чэрвеня 1863 року[1]. Сьведкі пакараньня сьмерцю ўспаміналі, што сьвятар зьвярнуўся да натоўпу з такімі словамі: «Трымацца й ня падаць духам. Мы паміраем, а вам перадаём далейшыя лёсы Айчыны». Ксёндз Станіслаў Ішора стаў першай ахвярай Мураўёва-вешальніка[2].

Ушанаваньне

14 ліпеня 2003 року ў Лідзе адкрылася мэмарыяльная шыльда, прысьвечаная расстраляным у 1863 року ксяндзам. Асьвячэньне шыльды адбылося з нагоды 140-х угодкаў паўстаньня пад кіраўніцтвам Кастуся Каліноўскага. Зрабіў шыльду мясцовы самадзейны скульптар Рычард Груша. На ёй — выява паўстанцкага герба — Арол, Пагоня й анёл зь мячом.[1]

Глядзіце таксама

Крыніцы