Мікола Чураба: розьніца паміж вэрсіямі

Мікола Чураба
	Мікола Чураба
Дата нараджэньня	6 студзеня 1914
Месца нараджэньня	Менск
Дата сьмерці	29 студзеня 1998
Месца сьмерці	Берасьце
Адукацыя	Віцебскі мастацкі тэхнікум; Маскоўскі мастацкі інстытут імя Сурыкава
Месца вучобы	Віцебская народная мастацкая вучэльня[d] (1933); Маскоўскі дзяржаўны акадэмічны мастацкі інстытут імя Сурыкава[d] (1940);
Занятак	станкавы жывапіс; станкавая і кніжная графіка
Месца працы	Берасьцейскі інжынэрна-будаўнічы інстытут;
Жанры	партрэт, пэйзаж, кніжная ілюстрацыя[d] і станковы жывапіс[d]

Інтэрактыўны прагляд гісторыі

← Папярэдняя зьмена

Змесціва выдалена Змесціва дададзена

ВізуальнаВікіразметка

Лінейны

Цяперашняя вэрсія на 13:58, 31 сакавіка 2014

Міко́ла (Мікала́й Дзьмі́трыевіч) Чура́ба (6 студзеня [ст. ст. 24 сьнежня 1913] 1914, Менск — 29 студзеня 1998, Берасьце) — беларускі мастак.

Жыцьцяпіс[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Бацька Дзьмітры Васілевіч — галоўны бугальтар на пошце, маці сьпявала ў царкоўным хоры. У 1919 ці 1920 сям’я пераехала ў Клімавічы, дзе Мікола пайшоў у школу. Тут ён пачаў займацца сьпевамі ў прафэсара кансэрваторыі, які гатовы нават быў вучыць бясплатна, бо бацькі Міколы ня мелі на гэта сродкаў.

Тым ня меней, скончыўшы ў 1930 клімавіцкую сямігодку, Мікола Чураба паступіў у Віцебскі мастацкі тэхнікум, а ў 1933 — у Маскоўскі мастацкі інстытут імя Сурыкава, дзе вучыўся ва Ўладзімера Фаворскага, Паўла Паўлінава, Канстанціна Істоміна. Сваю дыплёмную працу — ілюстрацыі да раману Мікалая Астроўскага «Народжаныя бурай» — выканаў у тэхніцы літаграфіі.

У 1940, па сканчэньні інстытуту, быў накіраваны на працу ў Беласток, дзе савецкая ўлада стварала мастацкі тэхнікум. Вёў мастацкія заняткі ў доме творчасьці, што па рынку Касьцюшкі.

З пачаткам нямецка-савецкай вайны даводзілася зарабляць пілаваньнем дроваў, уборкай збожжа, капаньнем бульбы. Сьпяваў у хоры пры Беларускім камітэце ў Беластоку, быў адным зь лепшых ягоных тэнараў. Хор выконваў беларускія народныя песьні, езьдзіў па ўсёй Беласточчыне, 3 лютага 1943 року выступаў у Пружане. Тут Мікола Чураба і пазнаёміўся з Тацянай Утгаф, свай будучай жонкай^[1]. 19 траўня 1943 яны зьвянчаліся ў Прачысьценскай царкве^[2] і засталіся жыць у Пружане.

Па вайне Мікола працаваў настаўнікам рысунку ў пружанскай школе, а ў 1946 сям’я пераехала ў Берасьце. Тут мастак уладкаваўся ў Дом народнай творчасьці і ў мастацкія майстэрні, адразу арганізаваў першую абласную выставу народнай творчасьці. Сьпяваў у царкоўным хоры.

Сябра Саюзу мастакоў СССР з 1947 року.

У 1966—1982 — выкладчык (з 1972 дацэнт) Берасьцейскага інжынэрна-будаўнічага інстытута.

Творчасьць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Працаваў у станкавым жывапісе ў жанрах карціны, партрэту, пэйзажу.

Вядомыя творы: «Док рыбкалгаса» (1937), трыптых «Абарона Берасьцейскай крэпасьці» (1949), «Маё роднае Берасьце» (1958), «Якуб Колас у дзяцінстве» (1959), «Партрэты герояў Берасьцейскай крэпасьці» (1965).

Таксама працаваў у станкавай і кніжнай графіцы, м. інш. аздабляў «Новую зямлю» Якуба Коласа (1958).

Працы Міколы Чурабы захоўваюцца ў Нацыянальным мастацкім музэі, краязнаўчых музэях у Берасьці й Пінску, у прыватных калекцыях.

Крыніцы і заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

^ Николай Александров. Счастливые. История одной любви // Брестский курьер. — 2 сакавіка 2010.
^ Дарафей Фіёнік. (15 кастрычніка 2011) Берасьцейская сустрэча Sami o Sobie. Miesięcznik społeczno-kulturalny. Fundacja im. Księcia Konstantego Ostrogskiego. Праверана 8 кастрычніка 2012 г.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Энцыклапедыя літаратуры і мастацтва Беларусі. У 5 т. / Рэд. І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш.. — Мн.: БелСЭ, 1987. — Т. 5: Скамарохі — Яшчур. — 702 с. — 9500 ас.
Лена Глагоўская. Беластоцкі эпізод беларускага мастака Міколы Чурабы // Czasopis. — Ліпень—жнівень 2009. — № 7-8.

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Жыцьцяпіс (рас.) (анг.) // Мастакі Берасьцейшчыны

Злучыць^?

На гэты артыкул не спасылаюцца іншыя артыкулы Вікіпэдыі.

Калі ласка, прастаўце спасылкі на яго ў іншых артыкулах.

[1] Николай Александров. Счастливые. История одной любви // Брестский курьер. — 2 сакавіка 2010.

[2] Дарафей Фіёнік. (15 кастрычніка 2011) Берасьцейская сустрэча Sami o Sobie. Miesięcznik społeczno-kulturalny. Fundacja im. Księcia Konstantego Ostrogskiego. Праверана 8 кастрычніка 2012 г.

[1]

[2]

@@ Радок 27: / Радок 27: @@
 У 1940, па сканчэньні інстытуту, быў накіраваны на працу ў [[Беласток]], дзе савецкая ўлада стварала мастацкі тэхнікум. Вёў мастацкія заняткі ў доме творчасьці, што па рынку Касьцюшкі.
-З пачаткам [[Вялікая Айчынная вайна|нямецка-савецкай вайны]] даводзілася зарабляць пілаваньнем дроваў, уборкай збожжа, капаньнем бульбы. Сьпяваў у хоры пры [[Беларускі камітэт|Беларускім камітэце]] ў Беластоку, быў адным зь лепшых ягоных тэнараў. Хор выконваў беларускія народныя песьні, езьдзіў па ўсёй [[Беластоцкая акруга|Беласточчыне]], 3 лютага 1943 року выступаў у [[Пружана|Пружане]]. Тут Мікола Чураба і пазнаёміўся з Тацянай Утгаф, свай будучай жонкай<ref>{{Артыкул|аўтар = Николай Александров.|загаловак = Счастливые. История одной любви|арыгінал = |спасылка = http://bk-brest.by/ru/10/favourites/165/|аўтар выданьня = |выданьне = [[Брестский курьер]]|тып = |месца = |выдавецтва = |год = 2 сакавіка 2010|выпуск = |том = |нумар = |старонкі = |isbn = }}</ref>. 19 траўня 1943 яны зьвянчаліся ў [[Прачысьценская царква (Пружаны)|Прачысьценскай царкве]]<ref>{{Спасылка|аўтар = Дарафей Фіёнік.|прозьвішча = |імя = |аўтарlink = |cуаўтары = |дата публікацыі = 15 кастрычніка 2011|url = http://samiosobie.info/articles.php?id_n=348&id=8|загаловак = Берасьцейская сустрэча|фармат = |назва праекту = Sami o Sobie. Miesięcznik społeczno-kulturalny|выдавец = Fundacja im. Księcia Konstantego Ostrogskiego|дата = 8 кастрычніка 2012|мова = |камэнтар = }}</ref> і засталіся жыць у Пружане.
+З пачаткам [[Вялікая Айчынная вайна|нямецка-савецкай вайны]] даводзілася зарабляць пілаваньнем дроваў, уборкай збожжа, капаньнем бульбы. Сьпяваў у хоры пры [[Беларускі камітэт|Беларускім камітэце]] ў Беластоку, быў адным зь лепшых ягоных тэнараў. Хор выконваў беларускія народныя песьні, езьдзіў па ўсёй [[Беластоцкая акруга|Беласточчыне]], 3 лютага 1943 року выступаў у [[Пружана|Пружане]]. Тут Мікола Чураба і пазнаёміўся з Тацянай Утгаф, свай будучай жонкай<ref>{{Артыкул|аўтар = Николай Александров.|загаловак = Счастливые. История одной любви|арыгінал = |спасылка = http://bk-brest.by/ru/10/favourites/165/|аўтар выданьня = |выданьне = [[Брестский курьер]]|тып = |месца = |выдавецтва = |год = 2 сакавіка 2010|выпуск = |том = |нумар = |старонкі = |isbn = }}</ref>. 19 траўня 1943 яны зьвянчаліся ў [[Прачысьценская царква (Пружаны)|Прачысьценскай царкве]]<ref>{{Спасылка|аўтар = Дарафей Фіёнік.|прозьвішча = |імя = |аўтарlink = Дарафей Фіёнік|cуаўтары = |дата публікацыі = 15 кастрычніка 2011|url = http://samiosobie.info/articles.php?id_n=348&id=8|загаловак = Берасьцейская сустрэча|фармат = |назва праекту = Sami o Sobie. Miesięcznik społeczno-kulturalny|выдавец = Fundacja im. Księcia Konstantego Ostrogskiego|дата = 8 кастрычніка 2012|мова = |камэнтар = }}</ref> і засталіся жыць у Пружане.
 Па вайне Мікола працаваў настаўнікам рысунку ў пружанскай школе, а ў 1946 сям’я пераехала ў [[Берасьце]]. Тут мастак уладкаваўся ў Дом народнай творчасьці і ў мастацкія майстэрні, адразу арганізаваў першую абласную выставу народнай творчасьці. Сьпяваў у царкоўным хоры.