Структуралізм: розьніца паміж вэрсіямі
д r2.7.1) (робат дадаў: oc:Estructuralisme |
д робат зьмяніў: el:Γλωσσολογικός Στρουκτουραλισμός→el:Δομισμός |
||
Радок 33: | Радок 33: | ||
[[de:Strukturalismus]] |
[[de:Strukturalismus]] |
||
[[et:Strukturalism]] |
[[et:Strukturalism]] |
||
[[el:Δομισμός]] |
|||
[[el:Γλωσσολογικός Στρουκτουραλισμός]] |
|||
[[en:Structuralism]] |
[[en:Structuralism]] |
||
[[es:Estructuralismo (filosofía)]] |
[[es:Estructuralismo (filosofía)]] |
Вэрсія ад 05:25, 27 сьнежня 2012
Структуралізм — кірунак і інтэлектуальны рух у сучаснай (у асноўным кантынэнтальнай) філязофскай думкі. Найбольш уплывовым структуралізм быў у Францыі ў 1960-х гг. Аказаў уплыў на разьвіцьцё сэміётыкі.
Структуралізм вынікае з структурнай лінгвістыцы, асновы якой заклаў Фэрдынанд эд Сасюр.
Асноўныя прадстаўнікі
- Клёд Леві-Строс (антрапалёгія)
- Раман Якабсон (лінгвістыка)
- Ралян Барт
- Мішэль Фуко
- Жак Лякан (псыхааналіз)
- Жан Піажэ (псыхалёгія)
- Нікаля Бурбакі (матэматыка)
Структуралізм у сацыялёгіі
Адным з асноўных тэзісаў структуралізму зьяўляецца сьцьверджаньне пра тое, што сацыяльныя і культурныя зьявы не валодаюць самастойнай субстанцыяльнай прыродай, а вызначаюцца сваёй нутранай структурай (то бок сыстэмай адносінаў паміж нутранымі структурнымі элемэнтамі), і сыстэмай адносінаў зь іншымі зьявамі ў адпаведных сацыяльных і культурных сыстэмах. Гэтыя сыстэмы адносінаў разглядаюцца як знакавыя сыстэмы, і, такім чынам, трактуюцца як аб'екты, надзеленыя значэньнем[1].
Структуралізм ставіць сваёй мэтай растлумачыць, як дадзеныя сацыяльныя інстытуты, якія могуць быць выяўленыя ў рамках структурнага аналізу, робяць магчымым чалавечы досьвед[2].
Крыніцы
Гэта — накід артыкула пра філязофію. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |