Юрка Віцьбіч: розьніца паміж вэрсіямі
Valerikpunk (гутаркі | унёсак) Няма апісаньня зьменаў |
д спасылкі на Вікікрыніцы, replaced: oldwikisource → be:s using AWB |
||
Радок 17: | Радок 17: | ||
|Прэміі = |
|Прэміі = |
||
|Палічка = |
|Палічка = |
||
|ВікіКрыніца = |
|ВікіКрыніца = be:s:Аўтар:Юрка Віцьбіч |
||
|Сайт = |
|Сайт = |
||
|Род = |
|Род = |
Вэрсія ад 01:49, 28 кастрычніка 2012
Юрка Віцьбіч | |
Георгій Шчарбакоў | |
Асабістыя зьвесткі | |
---|---|
Імя пры нараджэньні | Серафім Шчарбакоў |
Псэўданімы | Юрка Стукаліч, Алесь Крыжаніч |
Нарадзіўся | 2 (15) чэрвеня 1905 |
Памёр | 6 студзеня 1975 (69 гадоў) |
Пахаваны | |
Літаратурная дзейнасьць | |
Род дзейнасьці | празаік, паэт, публіцыст |
Гады творчасьці | 1929—1975 |
Мова | беларуская мова |
Дэбют | «Млынова Рука» // часопіс «Узвышша», 1929 |
Творы ў Вікікрыніцах |
Юрка Віцьбіч (таксама Юрка Стукаліч, Алесь Крыжаніч; сапраўднае імя — Серафім Шчарбакоў; 2 чэрвеня 1905 — 6 студзеня 1975) — беларускі пісьменьнік, публіцыст, краязнаўца, папулярызатар гісторыі Беларусі і дзеяч эміграцыі ў Амэрыцы.
Нарадзіўся ў Вяліжы Віцебскай губэрні. Яго бацька быў праваслаўным святаром, маці — настаўніцай. Cкончыў педтэхнікум, год служыў у Чырвонай Арміі. У 1920-х гг. будучы пісьменнік скіраваўся ў Маскву, дзе працаваў на будоўлі, а ў 1922—1933 гг. — на хімічных заводах. Першае апавяданьне выйшла ў 1929 г. на старонках «Узвышша». У 1932 г. выйшла кніга прозы «Сьмерць Ірмы Лаймінг». У 1937 г. выйшла другая кніга прозы «Формула супраціўленьня касьцей».
Падчас нямецкай акупацыі браў удзел у культурным жыцьці Беларусі, у 1943 годзе перавёз зь Віцебску ў Полацак парэшткі Эўфрасіньні Полацкай. У 1944 годзе Юрка Віцьбіч разам з Беларускай Цэнтральнай Радай выехаў у Германію. Выступаў на Радыё Свабода. 5 студзеня 1945 года заснаваў літаратурную суполку «Шыпшына», друкаваў аднайменны часопіс(выйшла 10 нумароў, апошні-у 1950). Арганізаваў выданьне часапісу «Зьвіняць званы Сьвятой Сафіі», рэдагаваў «Беларускі голас». У 1956 г. у Мюнхене Юрка Віцьбіч здолеў выдаць кнігу-нарыс «Плыве з-пад Сьвятое гары Нёман».
Юрка Віцьбіч друкаваўся ў рускамоўнай газеце «Новое русское слово», быў яе шматгадовым аўтарам. За гэта яго шмат хто з беларусаў крытыкаваў. Але Віцьбіч быў адным з першых, хто знаёміў чытачоў «Нового русского слова» з беларускай нацыянальнай ідэяй, таксама бараніў погляды беларусаў, якія імкнуліся аднавіць незалежнасць Беларусі. У 1975 г., пасля смерці пісьменніка, у Нью-Ёрку Фонд імя Пётры Крэчэўскага выдаў кнігу «Мы дойдзем!». У кнігу ўвайшлі і публікацыі з «Нового русского слова».[1]
Вядомы беларускі паэт-эмігрант Алесь Салавей пісаў:
Віцьбіч з’яўляецца чалавекам, які больш як хто іншы аддаў сілаў, думкі і крыві за беларускую справу. Адмаўляць сёньня Юрку Віцьбіча як пісьменьніка — значыць рабіць пагром на беларускай літаратуры на эміграцыі. | ||
Бібліяграфія
- Сьмерць Ірмы Лаймінг, 1932
- Формула супраціўленьня касьцей, 1937
- Плыве з-пад Сьвятое гары Нёман, 1956
- Мы дойдзем!, 1975(на рускай мове), ЗША
- Антыбальшавіцкія паўстаньні ў Беларусі, 1996, ЗША