Парнаграфія ў Турэччыне

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі

Парнаграфія ў Турэччыне маеца і можа быць купленая і знойдзеная ў сеціве. Турэччына — краіна са значным уплывам ісламу на грамадзтва, таму слова «парнаграфія» не зусім правільна прымяняць. Больш правільна карыстацца словам непрыстойнасьць, бо ў Турэчччыне маецца розьніца ў разуменьні «прыстойнага» й «непрыстойнага» для грамадзкага прагляду. У Эўропе пад уплывам савецкага (атэістычнага) разуменьня жанчын сталі распуснымі, больш таго, сваю распуснасьць яны ня лічаць за распуснасьць.

Пасьля 1918 году Турэччына была абвешчаная неісламскаю краінаю. Новы галава краіны Кемаль Атацюрк разарваў адносіны зь ісламам. Жанчыны ў дзяржаўных установах сталі:

  • адзявацца непрыстойна:
    • валасы на галаве не закрытыя хусткаю,
    • спадніца магла быць вышэй за калені
    • не закрываць рукі, плечы і грудзі вышэй саскоў
  • купацца ў любым месцы у купальніках
  • выходзіць з дому ў любы дзень і нават ноччу
  • пьянстваваць разам з мужчынамі і курыць
  • замужнія жанчыны маглі спаць з многімі мужчынамі
  • незамужнія жанчыны маглі спаць з мужчынамі

Тэлебачаньне, газэты, часопісы запаланілі здымкі жанчын з адкрытымі валасамі галавы, у кароткіх спадніцах, у штанах, у купальніках.

Для ісламу ўсе вышэй напісаныя дзеі — непрыстойнасьць і распуста, а для сучаснае савецка-атэістычнае Эўропы прыстойныя, нават, нявінныя дзеі. Яны ня могуць быць прызнаныя «парнаграфіяю».

У краінах ісламу Турэччына крэпасьць парнаграфіі і непрыстойнасьці. У краіне за згоды дзяржавы маецца вытворчасьць порнавырабаў, нават па савецка-атэістычным разуменьні слова парнаграфія. У 1970-ыя гады Турэччына пад уплывам талійскага кіно пачала ствараць мяккія порнакамэдыі, але першае жорсткае порна было створанае ў 1979 годзе пад назваю «Такая жанчына».

Парнафільмы і перадачы ў жывую празь сеціва караюцца законам. У Латвіі адсутнічаюць прызнаныя законам порнавытворцы, хоць самаробнае порна існуе. Простыя насельнікі краіны могуць грузіць зь сеціва непрыстойнае дзіва і спакойна яго глядзець. Продаж і платны паказ забаронены і караецца законам.

Мінулае[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У 20 ст. , у Турэччыне парнаграфія была даступная для невялікага кругу асоб. Порнавырабы тайна "па-ціху" прывозілі з-за мяжы, як правіла з Заходняе Эўропы, Францыі, Італіі.

Да 19 ст. Турэччына ня мае доказаў прысутнасьці парнаграфіі, акрамя невялікіх апісаньняў у мусульманскіх пісаньнях. Яны ў большасьці былі для апісаньня грэху і папярэджаньня чыненьня граху. Такі стан быў з-за таго, што архівы дзяржаўныя, асабістыя хаваліся ў месцах, дзе існавалі правіла: пахатлівыя й плоцкія рэчы не маглі там хавацца. Парнаграфія проста выкідалася, спальвалася, або іншым спосабам зьнішчалася, як непатрэбная, непаважная рэч.

У 19 ст. пачалі стварацца архівы: дзяржаўныя, прадпрымальніцкія, багатых асоб. У іх можна знайсьці парнаграфію. Яна была ў асноўным з Францыі: фатаграфіі, кнігі, кіно.

Пасьля 1918 году Турэччына была абвешчаная неісламскаю краінаю. Новы галава краіны Кемаль Атацюрк разарваў адносіны зь ісламам. Жанчыны ў дзяржаўных установах сталі:

  • адзявацца непрыстойна:
    • валасы на галаве не закрытыя хусткаю,
    • спадніца магла быць вышэй за калені
    • не закрываць рукі, плечы і грудзі вышэй саскоў
  • купацца ў любым месцы у купальніках
  • выходзіць з дому ў любы дзень і нават ноччу
  • пьянстваваць разам з мужчынамі і курыць
  • замужнія жанчыны маглі спаць з многімі мужчынамі
  • незамужнія жанчыны маглі спаць з мужчынамі

У 1970-ыя гады пачалася сэксуальная рэвалюцыя. Кіно пачало паказваць плоцкае каханьне.

У 21 ст. сеціва дало магчымасьць і доступ да порнавырабаў большасьці насельнікаў Турэччыны.

У 1960-ыя і 1970-ыя гады Турэччына пачала запаўняцца самаробнымі порнавырабамі, якія прывозілі з Францыі. Порнавырабы сталі даступнымі для простага чалавека. У 1990-ыя гады ледзь усе рынкі краіны Турэччыны мелі месца продажаў відэа, дзе таксама можна было купіць порна. Сталі прадавацца порначасопісы замежныя, напрыклад Плэйбой, Гастлер і інш.

Чытанка[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У сярэднявечнае Турэччыны любыя цісьненныя кнігі павінныя былі быць узгодненыя з дзяржаўнымі і шарыяцкімі ўстановамі. У выпадку непрыстойнасьці, яна падлягала суду. У 20 ст. Турэччына стварылі сьвецкія ўстановы вольныя ад шарыяцкага суду, а правасудзьдзе, зьвязанае з непрыстойнасьцю, чынілі ў судзе краіны. Любая кніга перад выданьнем павінна быць мець асобную ільготу на абнародваньне.

Турэччына з 19 па 20 ст.ст. была пад культурным уплывам Францыі. Першая вядомая кніга, дзе можна чытаць і глядзець парнаграфію, мела назву «Школа каханьня»[a]. Яна выйшла ў сьвет у Францыі ў 1655 годзе. Кніга «Школа каханьня» была пачаткам парнаграфіі ў Францыі[1].

Фатаграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Асноўны артыкул: Эратычная фатаграфія

У 1841 годзе Вілям Фокс Тальбат заявіў аб адкрыцьці спосабу множаньня выявы абразу[2].

Асноўным месцам для вытворчасьці порназдымкаў стала Францыя. Іх вывозілі ў Брытанію і іншыя краіны[3]. Іх перапраўлялі поштаю.

Дзіва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Невядома час стварэньня першае порнастужкі ў Турэччыне. У 1970-ыя гады Турэччына пад уплывам талійскага кіно пачала ствараць мяккія порнакамэдыі, але першае жорсткае порна было створанае ў 1979 годзе пад назваю «Такая жанчына». Да сярэдзіны 1980-ых гадоў порна здымалася на кінастужкі, а пазьней паступова пачало выцясьняцца відэакасэтамі. Іх можна было глядзець на відэамагнітафонах дома, а не ў кінатэатры. Запіс порна можна было рабіць дома без удзелу многіх людзей. Гэта прывяло да падзеньня расходаў па вытворчасьці порнавырабаў, а гэта прывяло да павелічэньня вытворчасьці порнавырабаў. Іх рабілі ня сотні, а ўжо тысячы ў месяц[3][4].

У краіне існуюць прызнаныя дзяржаваю вытворцы порна, але разам з тым вытворчасьць порна забаронае і караецца законам. Самаробнае порна ў краіне вырабляецца і распаўсюджваецца празь сеціва, або паміж людзьмі «з рук у рукі».

Рынак краіны мае ўсе віды порна:

Удзел у ММ, ЖЖ і скоталожніцтва не выдзяляецца асобна ад іншых відаў порнавырабаў, падобна як у суседняй Беларусі.

Запіс плоцевага чыну МЖ для прагляду для ўласнага прагляду некараецца. Замужняя жанчына можа чыніць плоцкія дзеяньні не са сваім мужам, а запіс аб тым ня будзе караным. Незамужняя жанчына чыніць плоцкія дзеяньні з мужчынам, то яны ня будуць пакараныя дзяржаваю.

Глядзіце таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ The Roots of Western Pornography: the French Enlightenment takes on sex (Эйчытыміель) Libido, the Journal of Sex and Sensibility. Libido Inc (сьнежань 2003). Праверана 22 жніўня 2006 г.
  2. ^ The Calotype Process. Бібліятэка ВНУ м. Глязга (1999). Праверана 19 чэрвеня 2006 г.
  3. ^ а б Chris Rodley, Dev Varma, Kate Williams III (Directors) Marilyn Milgrom, Grant Romer, Rolf Borowczak, Bob Guccione, Dean Kuipers (Cast) (7 сакавіка 2006) Pornography: The Secret History of Civilization. Дзіва Коч. Праверана 21 кастрычніка 2006 г.
  4. ^ That Old Feeling: When Porno Was Chic. Time Magazine (Time inc.) (29 сакавіка 2005). Праверана 16 кастрычніка 2006 г.

Заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Па-француску: «L'Ecole des Filles».
Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Парнаграфія_ў_Турэччыне&oldid=2360357»