Парнаграфія ў Паўднёвае Афрыканскае Рэчыпаспалітае

Парнаграфія ў Паўднёвай Афрыцы забароненая і караецца законам.

Мінулае

У Паўднёва-Афрыканскай Рэспубліцы парнаграфія была даступная для невялікага кругу асоб. Порнавырабы тайна «па-ціху» прывозілі з-за мяжы, як правіла з Заходняе Эўропы, асабліва з Францыі. У пачатку 19 ст. Вялікабрытанія змагла ўвесьці войскі ў нутро паўднёва-афрыканскіх зямель. Разам зь імі на поўдзень Афрыкі прывезьлі кіно і фатаграфіі, дзе нейкія зь іх мелі непрыстойны зьмест.

Пачалі стварацца ўмовы адпачынку: корчмы, блудзілішча і кінатэатры. У іх насельнікі краіны маглі глядзець дзіва, у тым ліку і порна. Людзі, якія мелі ўласныя кінакамэры і фотапараты, рабілі непрыстойныя здымкі насельнікаў. Потым іх вывозілі па-за краіну ў Заходнюю Эўропу, ЗША, Брытанію й Ірляндыю, Японію і далей у іншыя краіны сьвету.

Порнавырабы сталі даступнымі для простага чалавека. Кінатэатры краіны паказвалі порна: «Эманюэль» і інш. Прадаваліся порначасопісы, як правіла зь Францыі й ЗША.

Права

Яе азначэньне і караньне правіцца рознымі законамі, абрадамі й правіламі. Парнаграфічныя матэрыялы ў кожным асобным выпадку вызначаліся судом, або ўраднікам, пасьля іх кожнага асобнага рашэньня.

Да 19 ст. паўднёвая Афрыка ня мае доказаў прысутнасьці парнаграфіі, акрамя невялікіх апісаньняў у хрысьціянскіх пісаньнях. Яны ў большасьці былі для апісаньня грэху і папярэджаньня чыненьня граху. Такі стан быў з-за таго, што архівы дзяржаўныя, асабістыя хаваліся ў манастырах і з-за існуючых правілаў пахатлівыя й плоцкія рэчы не маглі там хавацца. Парнаграфія проста выкідалася, спальвалася, або іншым спосабам зьнішчалася, як непатрэбная, непаважная рэч.

У 19 ст. пачалі стварацца архівы неманастырскія: дзяржаўныя, прадпрымальніцкія, багатых асоб. У іх можна знайсьці парнаграфію. Яна была ў асноўным з Францыі: фатаграфіі, кнігі, кіно. У пачатку 20 ст. паўднёвая Афрка стала частакаю моцнае дзяржавы ў сьвеці — Вялікабрытанія. Лёндан стаў сталіцаю Брытанскага царства. Розныя людзі выязджалі ў далёкія заморскія землі, дзе знаёміліся з рознымі звычаямі. Народы Брытанскага валадарства мелі рознае разуменьне прыстойнасьці.

У канцы 19 ст. і пачатку 20 ст. чалавек павінен быў адзетым і адкрытым мець толькі галаву. Такі погляд зьбліжаў брытанцаў да мусульман, а з насельнікамі паўднёвае Афрыкі, наадварот, аддаляў. Насельнікі паўднёвае Афрыкі былі голымі й ня мелі адзеньня.

Пасьля заканчэньня Другое сусьветнае вайны разуменьне прыстойнасьці і парнаграфіі ў брытанцаў пачаў мяняцца. Можна стала хадзіць у адзеньні, якое не прыкрывала рукі й ногі вышэй кален. Цалавацца ў грамадзкім месцы. Купацца ў рэках і моры ў ніжняе бялізьне. Гэта зьблізіла брытанцаў з афрыканцамі.

У 1970-ыя гады пачалася сэксуальная рэвалюцыя. Кіно пачало паказваць плоцкае каханьне.

У 21 ст. сеціва дало магчымасьць і доступ да порнавырабаў большасьці насельнікаў паўднёвае Афрыкі.

У 1980-ыя гады ледзь усе рынкі краіны мелі месца продажаў відэа, дзе таксама можна было купіць порна. Прадаваліся порначасопісы, як правіла зь Францыі й ЗША. З узьнікненьнем сеціва асноўнаю крыніцаю раздачы порнавырабаў стала сеціва.

Вытворчасьць

Невядома час стварэньня першае порнастужкі ў Паўднёвае Афрыканскае Рэчыпаспалітае. У краіне неіснуюць прызнаныя дзяржаваю вытворцы порна, але разам з тым вытворчасьць порна забаронае і караецца законам. Самаробнае порна ў краіне вырабляецца і распаўсюджваецца празь сеціва, або паміж людзьмі «з рук у рукі».

Рынак краіны мае ўсе віды порна:

• ММ
• ЖЖ
• МЖ
• скоталожніцтва

Удзел у ММ, ЖЖ і скоталожніцтва забароненая і караецца правам.