Парнаграфія ў Бразыліі

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Гей-парад у месьце Сан-Паўлу ў 2014 годзе.

Парнаграфія ў Бразыліі забароненая і караецца законам.

Мінулае[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Карнавал у 2014 годзе.

У Бразыліі парнаграфія была даступная для невялікага кругу асоб. Порнавырабы тайна «па-ціху» прывозілі з-за мяжы, як правіла з Заходняе Эўропы, асабліва з Францыі. У пачатку 20 ст. адносіны ў краіне былі свабоднымі і многія жанчыны карысталіся свабодай для задаволеньня плоцкае похаці. Прыродныя ўмовы ў краіне давалі магчымасьць хадзіць па вуліцы без адзеньня, бо ў краіне вельмі гарачэ, а зімы няма.

Пачалі стварацца ўмовы адпачынку: корчмы, блудзілішча і кінатэатры. У іх насельнікі краіны маглі глядзець дзіва, у тым ліку і порна. Людзі, якія мелі ўласныя кінакамэры і фотапараты, рабілі непрыстойныя здымкі насельнікаў. Потым іх вывозілі па-за краіну ў Заходнюю Эўропу, ЗША, Брытанію й Ірляндыю, Японію і далей у іншыя краіны сьвету.

Порнавырабы сталі даступнымі для простага чалавека. У 1980-ыя гады ледзь усе рынкі краіны мелі месца продажаў відэа, дзе таксама можна было купіць порна. Сталі прадавацца порначасопісы[1] самаробныя тутэйшыя й замежныя, як правіла зь Францыі й ЗША.

Вытворчасьць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Карнавал у 2014 годзе.
Карнавал у месьце Рыю-дэ-Жанэйру ў 2014 годзе.

Невядома час стварэньня першае порнастужкі ў Бразыліі. У краіне існуюць прызнаныя дзяржаваю вытворцы порна[2], але разам з тым вытворчасьць порна забаронае і караецца законам. Самаробнае порна ў краіне вырабляецца і распаўсюджваецца празь сеціва, або паміж людзьмі «з рук у рукі».

Краіна стала месцам вытворчасьці порнастужак. З ЗША прыехалі здымаць карціну «Дзікая архідэя». Здымалі іншыя карціна з непрыстойнымі дзеяньнямі: «Адпачынак у Бразыліі» і інш.

Рынак краіны мае ўсе віды порна:

Глядзіце таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • ABREU, Nuno César de. Boca do lixo: cinema e classes populares. Campinas: UNICAMP, 2006.
  • AUTRAN, Arthur. A Boca: centro do cinema voltado para o público popular. Dossiê Galante. Portal Heco.
  • FINOTTI, Ivan; BARCINSKI, André. Maldito: a vida e o cinema de José Mojica Marins, o Zé do Caixão. São Paulo: Editora 34, 1998.
  • RAMOS, Fernão. Cinema Marginal (1968/1973) – A representação em seu limite. São Paulo: Brasiliense / Embrafilme, 1987.
  • RAMOS, Fernão (org.). História do cinema brasileiro. São Paulo: Art Editora, 1987.