Парнаграфія ў Ірляндыі

Дадаць спасылкі
Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі

Парнаграфія ў Ірляндыі маеца і можа быць купленая і знойдзеная ў сеціве. Парнаграфія ў Ірляндыі забароненая і караецца законам.

Парнафільмы і перадачы ў жывую празь сеціва караюцца законам. У Латвіі адсутнічаюць прызнаныя законам порнавытворцы, хоць самаробнае порна існуе. Простыя насельнікі краіны могуць грузіць зь сеціва непрыстойнае дзіва і спакойна яго глядзець. Продаж і платны паказ забаронены і караецца законам.

Ірляндыя ня мае падрабязна апісанага права аб парнаграфіі. У краіне маецца закон аб забароне дзіцячае парнаграфіі, г. зн. парнаграфіі з удзелам асоб да 18 гадоў[1].

Мінулае[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У краіне парнаграфія была даступная для невялікага кругу асоб. Порнавырабы тайна "па-ціху" прывозілі з-за мяжы, як правіла з Заходняе Эўропы, Францыі, Нямеччыны.

Да 19 ст. краіна ня мае доказаў прысутнасьці парнаграфіі, акрамя невялікіх апісаньняў у хрысьціянскіх пісаньнях. Яны ў большасьці былі для апісаньня грэху і папярэджаньня чыненьня граху. Такі стан быў з-за таго, што архівы дзяржаўныя, асабістыя хаваліся ў манастырах і з-за існуючых правілаў пахатлівыя й плоцкія рэчы не маглі там хавацца. Парнаграфія проста выкідалася, спальвалася, або іншым спосабам зьнішчалася, як непатрэбная, непаважная рэч.

У 19 ст. пачалі стварацца архівы неманастырскія: дзяржаўныя, прадпрымальніцкія, багатых асоб. У іх можна знайсьці парнаграфію. Яна была ў асноўным з Францыі: фатаграфіі, кнігі, кіно.

У канцы 19 ст. і пачатку 20 ст. чалавек павінен быў адзетым і адкрытым мець толькі галаву. Такі погляд зьбліжаў ірляндцаў да мусульман. Пасьля заканчэньня Другое сусьветнае вайны разуменьне прыстойнасьці і парнаграфіі пачаў мяняцца. Можна стала хадзіць у адзеньні, якое не прыкрывала рукі й ногі вышэй кален. Цалавацца ў грамадзкім месцы. Купацца ў рэках і моры ў ніжняе бялізьне.

У 1970-ыя гады пачалася сэксуальная рэвалюцыя. Кіно пачало паказваць плоцкае каханьне.

У 21 ст. сеціва дало магчымасьць і доступ да порнавырабаў большасьці насельнікаў Ірляндыі.

У 1960-ыя і 1970-ыя гады Ірляндыя была заваленая порнавырабамі, якія прывозілі з Вялікабрытаніі. Порнавырабы сталі даступнымі для простага чалавека. У 1990-ыя гады ледзь усе рынкі краіны Ірляндыі мелі месца продажаў відэа, дзе таксама можна было купіць порна. Сталі прадавацца порначасопісы замежныя, напрыклад Плэйбой, Гастлер і інш.

Чытанка[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У сярэднявечнае Ірляндыі любыя цісьненныя кнігі павінныя былі быць узгодненыя з царкоўнымі ўстановамі. У выпадку непрыстойнасьці, яна падлягала царкоўнаму суду. У 20 ст. незалежная Ірляндцыя стварыла сьвецкую судовую ўладу, правасудзьдзе, зьвязанае з непрыстойнасьцю, чынілі ў дзяржаўным судзе Ірляндыі. Любая кніга перад выданьнем павінна быць мець асобную ільготу на абнародваньне.

Ірляндыя была пад культурным уплывам Францыі. Першая вядомая кніга, дзе можна чытаць і глядзець парнаграфію, мела назву «Школа каханьня»[a]. Яна выйшла ў сьвет у Францыі ў 1655 годзе. Кніга «Школа каханьня» была пачаткам парнаграфіі ў Францыі[2].

Фатаграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Асноўны артыкул: Эратычная фатаграфія

У 1841 годзе Вілям Фокс Тальбат заявіў аб адкрыцьці спосабу множаньня выявы абразу[3].

Асноўным месцам для вытворчасьці порназдымкаў стала Францыя. Іх вывозілі ў Брытанію, а зь яе вывозіл ў Ірляндыю[4]. Іх перапраўлялі поштаю.

Дзіва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Невядома час стварэньня першае порнастужкі ў Ірляндыі. Да сярэдзіны 1980-ых гадоў порна здымалася на кінастужкі, а пазьней паступова пачало выцясьняцца відэакасэтамі. Іх можна было глядзець на відэамагнітафонах дома, а не ў кінатэатры. Запіс порна можна было рабіць дома без удзелу многіх людзей. Гэта прывяло да падзеньня расходаў па вытворчасьці порнавырабаў, а гэта прывяло да павелічэньня вытворчасьці порнавырабаў. Іх рабілі ня сотні, а ўжо тысячы ў месяц[4][5].

У краіне неіснуюць прызнаныя дзяржаваю вытворцы порна, але разам з тым вытворчасьць порна забароненае і караецца законам. Самаробнае порна ў краіне вырабляецца і распаўсюджваецца празь сеціва, або паміж людзьмі «з рук у рукі».

Рынак краіны мае ўсе віды порна:

Удзел у ММ, ЖЖ і скоталожніцтва не выдзяляецца асобна ад іншых відаў порнавырабаў, падобна як у суседняй Беларусі. Права Ірляндыі ў дачыненьні парнаграфіі падобнае да эўрапейскага права.

Запіс плоцевага чыну МЖ для прагляду для ўласнага прагляду некараецца. Замужняя жанчына можа чыніць плоцкія дзеяньні не са сваім мужам, а запіс аб тым ня будзе караным. Незамужняя жанчына чыніць плоцкія дзеяньні з мужчынам, то яны ня будуць пакараныя дзяржаваю.

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Child Trafficking and Pornography Act, 1998 (Эйчыміель). урад Ірляндыі (19 чэрвеня 1998). Праверана 1 верасьня 2022 г.
  2. ^ The Roots of Western Pornography: the French Enlightenment takes on sex (Эйчытыміель) Libido, the Journal of Sex and Sensibility. Libido Inc (сьнежань 2003). Праверана 22 жніўня 2006 г.
  3. ^ The Calotype Process. Бібліятэка ВНУ м. Глязга (1999). Праверана 19 чэрвеня 2006 г.
  4. ^ а б Chris Rodley, Dev Varma, Kate Williams III (Directors) Marilyn Milgrom, Grant Romer, Rolf Borowczak, Bob Guccione, Dean Kuipers (Cast) (7 сакавіка 2006) Pornography: The Secret History of Civilization. Дзіва Коч. Праверана 21 кастрычніка 2006 г.
  5. ^ That Old Feeling: When Porno Was Chic. Time Magazine (Time inc.) (29 сакавіка 2005). Праверана 16 кастрычніка 2006 г.

Заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Па-француску: «L'Ecole des Filles».
Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Парнаграфія_ў_Ірляндыі&oldid=2360347»