Павал Скарападзкі

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Павал Скарападзкі
29 красавіка 1918 — 14 сьнежня 1918
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся: 3 (15) траўня 1873
Памёр: 26 красавіка 1945(1945-04-26)[1][2] (71 год)
Сужэнец: Аляксандра Скарападзкая[d]
Дзеці: Mariya Skoropadska[d], Yelyzaveta Skoropadska[d], Danylo Skoropadskyi[d] і Olena Ott-Skoropadska[d]
Бацька: Пётар Скарападзкі[d]
Маці: Марыя Міклашэўская[d]
Адукацыя:
Узнагароды:
ордэн сьвятога Георгія IV ступені ордэн сьвятога Ўладзімера 2-й ступені ордэн сьвятой Ганны I ступені ордэн сьвятога Станіслава I ступені ордэн сьвятога Ўладзімера III ступені ордэн сьвятога Ўладзімера IV ступені ордэн Сьвятой Ганны 2 ступені ордэн сьвятога Станіслава II ступені ордэн сьвятой Ганны III ступені ордэн сьвятой Ганны IV ступені Вялікі крыж ордэн Чырвонага арла Залатая шабля «За сьмеласьць» ордэн сьвятога Станіслава

Па́вал Скарапа́дзкі (па-ўкраінску: Павло Скоропадський; 3 траўня 1873, Вісбадэн26 красавіка 1945, Баварыя) — украінскі арыстакрат, вайсковы і дзяржаўны дзеяч. Стаў кансэрватыўным лідэрам Украінскай дзяржавы пасьля Расейскай рэвалюцыі 1917 году.

Жыцьцяпіс[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Служыў у царскай арміі, удзельнічаў у расейска-японскай вайне 1904—1905 гг. У 1906 годзе атрымаў званьне палкоўніка, у 1912 г. — генэрал-маёра, у 1916 г. — генэрал-лейтэнанта. Генэральны ад’ютант цара Мікалая II у 1905 годзе.

Падчас Першай сусьветнай вайны камандаваў, у прыватнасьці, І Кавалерыйскай гвардзейскай дывізіяй і 34 Армейскім корпусам арміі Расейскай імпэерыі. 29 красавіка 1918 году пры падтрымцы нямецкай арміі, якая займае Ўкраіну па Берасьцейскай мірнай дамове, захапіў уладу ва Ўкраінскай Народнай Рэспубліцы і абвясьціў сябе гетманам Украіны. Гэта адбылося ўсьлед за пагадненьнем Скарападзкага з камандаваньнем нямецкімі акупацыйнымі войскамі ва Ўкраіне.

У якасьці афіцыйнай назвы сваёй краіны Скарападзкі ўвёў тэрмін «Украінская дзяржава». Дзяржава гэта заставалася пад пратэктаратам нямецкіх і аўстра-вугорскіх войскаў, адначасова абараняючых новую краіну ад агрэсіі з боку Савецкай Расеі і ўварваньня Чырвонай Арміі. Да 14 сьнежня 1918 году ён узначальваў тры ўрадавых кабінэты, якія абапіраліся на кансэрватыўныя колы.

Пасьля паразы Цэнтральных дзяржаў у Першай сусьветнай вайне, перамір’я на Заходнім фронце (11 лістапада 1918 г.) і — як сьледзтва яго ўмоў — пачатку адводу нямецкіх войскаў з усходу, Скарападзкі (вядомы да гэтага часу сваімі манархічнымі поглядамі), зьмяніў сваю тактыку, і выказаўся за неадкладнае аб’яднаньне Ўкраіны з Расейскай дзяржавай. У наступныя дні ён быў скінуты Сымонам Пятлюраю з дапамогай корпусу Сечавых Стральцоў.

У сьнежні 1918 году зьехаў з Кіеву разам з адступаючымі нямецкімі войскамі, выдаючы сябе за нямецкага параненага афіцэра. Потым жыў у эміграцыі ў Нямеччыне, у Бэрліне. Памёр у Баварыі ў 1945 годзе, паранены падчас бамбардзіроўкі.

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ а б в г д е Скоропадский Павел Петрович // Большая советская энциклопедия (рас.): [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохоров — 3-е изд. — Москва: Советская энциклопедия, 1969.
  2. ^ а б Pawlo Skoropadsky // Энцыкляпэдыя Бракгаўза (ням.) / Hrsg.: Bibliographisches Institut & F. A. Brockhaus, Wissen Media Verlag