Навасёлкі (Даўгінаўскі сельсавет)
| Навасёлкі | |
| трансьліт. Navasiolki | |
| Краіна: | Беларусь |
| Вобласьць: | Менская |
| Раён: | Вялейскі |
| Сельсавет: | Даўгінаўскі |
| Насельніцтва: | 12 чал. (2010) |
| Часавы пас: | UTC+3 |
| Тэлефонны код: | +375 1771 |
| Паштовы індэкс: | 222424 |
| Нумарны знак: | 5 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 54°40′37″ пн. ш. 27°31′46″ у. д. / 54.67694° пн. ш. 27.52944° у. д.Каардынаты: 54°40′37″ пн. ш. 27°31′46″ у. д. / 54.67694° пн. ш. 27.52944° у. д. |
Навасёлкі на мапе Беларусі ±   Навасёлкі | |
Навасёлкі[1] — вёска ў Вялейскім раёне Менскай вобласьці. Навасёлкі ўваходзяць у склад Даўгінаўскага сельсавету.
Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
У міжваенны час вёска знаходзілася ў складзе гміны Даўгінава, Вілейскaга паветa, Віленскага ваяводзтва Польскай Рэспублікі[2][3][4][5].
Насельніцтва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Мінская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2003. — 604 с. ISBN 985-458-054-7. (djvu) С. 148
- ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1938, wolumin — 1, s. 6.
- ^ https://web.archive.org/web/20220427214757/https://www.senat.gov.pl/gfx/senat/pl/senatopracowania/70/plik/m-631.pdf
- ^ https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/;3950665
- ^ Piotr Eberhardt, Formowanie się polskiej granicy wschodniej po II wojnie światowej, „Dzieje Najnowsze”, Rocznik L – 2018 (2), 2018, s. 95–100.
- ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1938, wolumin — 1, s. 58.
- ^ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej — Tom VII — Część II — Ziemia Wileńska — Powiaty: Brasław, Duniłowicze, Brasław i Wilejka, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923, s 78.
Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Nowosiółki, wieś, powiat wilejski, gmina Dołhinów // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom VII: Netrebka — Perepiat. — Warszawa, 1886. — S. 280