Зьезд народных дэпутатаў СССР

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Зьезд народных дэпутатаў СССР
Агульная інфармацыя
СкаротЗНД СССР
Дата ўтварэньня25 траўня 1989 (34 гады таму)
Дата спыненьня існаваньня5 верасьня 1991 (32 гады таму)
Праўны станпарлямэнт
СядзібаМасква
МесцазнаходжаньнеРасейская СФСР
Дзейнічае ў месцахСавецкі Саюз
Службовыя мовырасейская
Зьвязаныя службыВярхоўны Савет СССР, Камітэт канстытуцыйнага нагляду СССР

Зьезд народных дэпутатаў СССРпарлямэнт Савецкага Саюзу ў 1989—1991 гады.

Утварэньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

1 сьнежня 1988 году ўхвалілі Закон «Аб выбарах народных дэпутатаў СССР» і ўнесьлі папраўку ў Канстытуцыю СССР 1977 году, паводле якой Зьезд народных дэпутатаў СССР вызначаўся ў якасьці найвышэйшага органу дзяржаўнай улады. 26 сакавіка 1989 году прайшлі выбары народных дэпутатаў СССР. Сярод 2250 месцаў па 750 прызначалася для тэрытарыяльных акругаў з роўным лікам выбарцаў (вобласьці Расейскай СФСР), нацыянальна-тэрытарыяльных выбарчых акругаў і 40 агульнасаюзных грамадзкіх аб’яднаньняў. Сярод 1500 выбарчых акругаў 399 (26,6 %) былі безальтэрнатыўнымі. На гэтыя месцы вылучылі 7531-го кандыдата, што ўпершыню зрабіла выбары пераважна альтэрнатыўнымі[1]. Паўторнае галасаваньне ладзілі 9 красавіка, паўторныя выбары — 14 траўня, а паўторнае галасаваньне на паўторных выбарах — 18—21 траўня. Грамадзкія аб’яднаньні правялі галасаваньне з 11 да 23 сакавіка. У некаторых выпадках у красавіку яны ладзілі паўторныя выбары. Удалося абраць 2225 дэпутатаў, зь якіх 1957 (87 %) былі сябрамі і кандыдатамі Камуністычнай партыі Савецкага Саюзу. Жанчыны занялі 352 (16 %) месцы. Сярод абраных было 237 (10,5 %) партычных працаўнікоў, 157 (6,7 %) савецкіх працаўнікоў, 95 (4,2 %) прафсаюзных працаўнікоў, 80 (3,6 %) вайскоўцаў і 7 (0,3 %) сьвятароў. Пры гэтым у Ленінградзе ня выбралі дэпутатам ніводнага партыйнага і савецкага кіраўніка, у тым ліку ніводнага 1-га сакратара і сябра бюро Ленінградзкага абласнога камітэту КПСС.

Сярод 750 месцаў у нацыянальна-тэрытарыяльных выбарчых акругах: па 32 атрымала кожная саюзная рэспубліка (у тым ліку Беларуская ССР), па 11 — кожная аўтаномная рэспубліка, па 5 — аўтаномная вобласьць і па аднам — кожная аўтаномная акруга. Сярод 750 месцаў ад агульнасаюзных грамадзкіх аб’яднаньняў:

Паўнамоцтвы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У сьнежні 1989 году Зьезд народных дэпутатаў СССР ухваліў Рэглямэнт ЗНД СССР і закон «Аб статусе народных дэпутатаў у СССР». Зацьвярджаў законы і пастановы большасьцю галасоў ад агульнага ліку дэпутатаў. Вынятковаму вядзеньне ЗНД СССР падлягалі:

Дзейнасьць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Зьезд народных дэпутатаў СССР правёў 5 сэсіяў:

  1. 25 траўня — 9 чэрвеня 1989 году;
  2. 12—24 сьнежня 1989 году;
  3. 12—15 сакавіка 1990 году;
  4. 17—26 сьнежня 1990 году;
  5. 2—5 сьнежня 1991 году.

25 траўня 1989 году старшынёй Вярхоўнага Савету СССР быў абраны генэральны сакратар Цэнтральнага камітэту КПСС Міхаіл Гарбачоў. Цэнтральнае тэлебачаньне СССР вяло наўпроставыя трансьляцыі з паседжаньняў ЗНД СССР. Да 9 чэрвеня абралі Вярхоўны Савет СССР, які ў 12-м скліканьні налічваў 542 дэпутаты. На сэсіі ў сьнежні 1989 году дэпутат Савету нацыянальнасьцяў Вярхоўнага Савету Барыс Ельцын, які ўзначаліў Міжрэгіянальную дэпутацкую групу зь ліку 388 чалавек (17 % дэпутатаў), запатрабаваў скасаваць 6-ы артыкул Канстытуцыі, дзе згадвалася, што «КПСС ёсьць кіроўнай і накіравальнай сілай» дзяржавы.

15 сакавіка 1990 году Зьезд народных дэпутатаў СССР увёў пасаду прэзыдэнта СССР, на якую абраў Гарбачова ў ходзе безальтэрнатыўнага галасаваньня. У сэсіі бралі ўдзел 2000 сярод 2245 абраных дэпутатаў. За Гарбачова падалі 1329 галасоў (59,2%), а супраць 495. Пры гэтым старшынёй зьезду быў абраны ягоны 1-ы намесьнік Анатоль Лук'янаў, які быў кандыдатам у сябры Палітбюро ЦК КПСС. Таксама на сэсіі прыбралі згадку КПСС з 6-га артыкула Канстытуцыі, што скасавала аднапартыйны лад у Савецкім Саюзе.

У сьнежні 1990 году Зьезд народных дэпутатаў СССР ухваліў Закон аб усенародным галасаваньні. Таксама стварылі пасаду віцэ-прэзыдэнта СССР, на якую быў абраны Генадзь Янаеў, які быў сябрам Палітбюро і сакратаром ЦК КПСС. Скасавалі Прэзыдэнцкую раду, але Кабінэт міністраў падпарадкавалі прэзыдэнту СССР. На пасаду старшыні Найвышэйшага арбітражнага суду СССР абралі Веньяміна Якаўлева, які быў сябрам ЦК КПСС і міністрам юстыцыі СССР. Генэральным пракурорам СССР стаў Мікалай Трубін, які быў пракурорам Расейскай СФСР. 24 сьнежня 1553 (69,3 %) дэпутаты прагаласавалі за ўсесаюзны рэфэрэндум аб прыватным землеўладаньні. Сярод іншага, заснавалі Раду бясьпекі СССР.

5 верасьня 1991 году Зьезд народных дэпутатаў СССР ухваліў «Дэклярацыю правоў і свабодаў чалавека», закон «Аб органах дзяржаўнай улады і кіраваньня СССР у пераходны пэрыяд», якім пазбавіў сябе паўнамоцтваў. Пасьля гэтага ЗНД СССР самараспусьціўся на прапанову Гарбачова.

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Даты, падзеі, людзі // Зьвязда : газэта. — 26 сакавіка 2014. — № 55 (27665). — С. 12. — ISSN 1990-763x.