Гімн Турэччыны

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі

İstiklâl Marşı (Марш незалежнасьці) — нацыянальны гімн Турэччыны. Словы гімну напісаў Мэхмэт Акіф Эрсой (па-турэцку: Mehmet Akif Ersoy, 1922), музыку Асман Зэкі Унгёр (па-турэцку: Osman Zeki Üngör, 1924).

Прыблізны беларускі пераклад[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Ня бойся, не зьнікне ў небе сьцяг,
Пакуль у краіне ёсьць хоць адзін агмень.
Сьцяг мне і маёй нацыі зорка.
Ты, не згарыш пад небам ніколі.
Не хмурыся сьцяг, калі людзі пад табой,
А ўсьміхніся, бо мой народ — герой.
Прабач, што ў бітвах кроў ён не бярог,
Воля — права ўсіх у чыім сэрцы бог.
Ня бойся, ланцуг не сашчэміць гэтых рук,
Для сьвятла сонца не знайсьці перашкод.
Я ўсё зьнясу, хоць горы ўстануць у круг,
Перацяку і праз гарызонт.
Ня бойся выю — монстар Эўропы лют,
Але не задушыць волю вый хімэры
І тупы яго гнілы апошні зуб
І шчыт у грудзі ёсьць — сапраўдная вера.
Ня пусцім браты, монстра на парог
І грудзьмі адаб'ем напор ганьбы.
Нараджацца дням, што прадказаў нам бог
І можа быць ледзь раней і не зьлічыць іх.
Ня проста па зямлі гуляй, а ведай
Калі продкаў у ёй ляжыць без пахаваньня.
Ты — сын заняпалых ахвярай, дух іх не здрадзь,
Рай не зьмяняй за ўсе сьветы тварэньня.
Не ахвяра памерці за зямлю — абавязак і гонар.
Сьцісьні рукой, ахвяр кроў струменіцца.
Бог усё вазьмі і жыцьцё, і ўсё што ёсьць,
Не дай мне толькі з зямлёю падзяліцца.

(далей не рытмізаваны пераклад)

У маёй душы толькі адна просьба да бога
Не дапусьці, каб рука ворага кранула месцы малітве
хай эзан (Няма бога акрамя Алаха і Магамэт прарок яму)
заўсёды будзе гучаць у маёй краіне
І тады кране ілбом зямлі нават мой надмагільны камень, калі ён будзе
Мае крывавыя сьлёзы будуць струменіцца з кожнай раны
Выйдзе з зямлі мая бесьцялесная душа
Можа быць, мая галава паднімецца і кране неба
Разьдзімайся хвалебны сьцяг
Хай будзе кроў дараваная яму
Ужо ніколі не зьнікне мой сьцяг і мой народ
Вызваленьне — права майго народу, які моліцца богу!

Тэкст гімна на турэцкай мове[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.
O benim milletimin yıldızıdır parlayacak;
O benimdir, o benim milletimindir ancak.
Çatma, kurban olayım çehreni ey nazlı hilal!
Kahraman ırkıma bir gül! ne bu şiddet bu celal?
Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helal,
Hakkıdır, Hak’ka tapan, milletimin istiklal!
Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım.
Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım;
Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner aşarım;
Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım.
Garbın afakını sarmışsa çelik zırhlı duvar,
Benim iman dolu göğsüm gibi serhaddim var.
Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir imanı boğar.
«Medeniyyet!» dediğin tek dişi kalmış canavar?
Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma sakın!
Siper et gövdeni, dursun bu hayasızca akın.
Doğacaktır sana vaadettiği günler Hak’kın;
Kimbilir, belki yarın, belki yarından da yakın.
Bastığın yerleri «toprak» diyerek geçme, tanı!
Düşün, altında binlerce kefensiz yatanı.
Sen şehit oğlusun, incitme, yazıktır atanı;
Verme, dünyaları alsan da bu cennet vatanı.
Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda?
Şüheda fışkıracak toprağı sıksan, şüheda!
Canı, cananı, bütün varımı alsın da Hüda,
Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda.
Ruhumun senden, ilahi şudur ancak emeli;
Değmesin mabedimin göğsüne na-mahrem eli!
Bu ezanlar ki şahadetleri dinin temeli,
Ebedi yurdumun üstünde benim inlemeli
O zaman vecd ile bin secde eder varsa taşım;
Her cerihamdan, ilahi, boşanıp kanlı yaşım,
Fışkırır ruh-i mücerret gibi yerden naşım;
O zaman yükselerek arşa değer belki başım!
Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hilal;
Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helal!
Ebediyyen sana yok, ırkıma yok izmihlal.
Hakkıdır, hür yaşamış bayrağımın hürriyet;
Hakkıdır, Hak’ka tapan milletimin istiklal!

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]