Перайсьці да зьместу

Грымяча (вёска)

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Грымяча
трансьліт. Hrymiača
Рэшткі сядзібы
Рэшткі сядзібы
Краіна: Беларусь
Вобласьць: Берасьцейская
Раён: Камянецкі
Сельсавет: Воўчынскі
Насельніцтва: 16 чал. (2009)[1]
Часавы пас: UTC+3
Тэлефонны код: +375 1631
Паштовы індэкс: 225083
СААТА: 1240817021
Нумарны знак: 1
Геаграфічныя каардынаты: 52°17′50″ пн. ш. 23°21′55″ у. д. / 52.29722° пн. ш. 23.36528° у. д. / 52.29722; 23.36528Каардынаты: 52°17′50″ пн. ш. 23°21′55″ у. д. / 52.29722° пн. ш. 23.36528° у. д. / 52.29722; 23.36528
Грымяча на мапе Беларусі ±
Грымяча
Грымяча
Грымяча
Грымяча
Грымяча
Грымяча
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Грымя́ча[2] (таксама — Грамэ́ча[2]) — вёска ў Камянецкім раёне Берасьцейскай вобласьці. Уваходзіць у склад Воўчынскага сельсавету. Вёска разьмешчана на левым беразе ракі Пульвы. Знаходзіцца ў пагранічнай зоне[3].

Першымі ўладальнікамі маёнтку ў XV стагодзьдзі былі Ільлінічы[4]. У 1612 годзе належала Аляксандру Гансеўскаму, уласьніку мястэчка Воўчын. У 1708 годзе ўладальніца маёнтку Тэрэза Гансеўская выйшла замуж за Казімера Яна Сапегу, пасьля гэтага маёнтак часта зьмяняў уласьнікаў, пасьля Сапегаў Грымяча належала Флемінгам, Чартарыйскім, Панятоўскім і зноў Чартарыйскім[4].

Пасьля трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795) Грымяча ў складзе Расейскай імпэрыі, належала да Берасьцейскага павету Гарадзенскай губэрні.

У 1828 годзе князь Канстанцін Чартарыйскі прадаў маёнтак Караліне з Пуслоўскіх. Затым ён належаў Віслоцкім, а ў другой палове XIX стагодзьдзя стаў уласнасьцю роду Пузынаў, якія збудавалі тут дваранскую сядзібу (магчыма, што яе будаўніцтва пачалі яшчэ Віслоцкія)[4].

У 1897 годзе вёска налічвала 40 двароў і 299 жыхароў, у 1905 годзе тут жыло 319 чалавек[5].

Згодна з Рыскай дамовай вёска ўвайшла ў склад міжваеннай Польшчы. У 1923 годзе тут было 38 двароў і пражывала 129 жыхароў. З 1939 году ў складзе БССР. У Вялікую Айчынную вайну на франтах загінула 20 жыхароў вёскі[5].

З 1950-х гадоў сядзібны дом выкарыстоўваўся як піянэрскі лягер, дзякуючы чаму да 1990 году быў у добрым стане[6]. Пасьля сядзіба была занядбана і паступова руйнавалася. Неаднаразовыя заявы аб пачатку рэстаўрацыйных работ не пацьвярджаюцца, у лепшым выпадку гаворка ідзе пра працы па кансэрвацыі[7].

  • 2009 год — 16 чалавек[1]
  • 1999 год — 30 чалавек

Інфармацыя для турыстаў

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
  1. ^ а б Колькасьць насельніцтва Беларусі на кастрычнік 2009 году
  2. ^ а б Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Брэсцкая вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Менск: Тэхналогія, 2010. — 319 с. ISBN 978-985-458-198-9. (pdf, djvu, online) С. 166
  3. ^ Пералік населеных пунктаў, размешчаных у пагранічнай зоне, Сайт пагранкамітэту РБ
  4. ^ а б в Федорук А. Т. «Старинные усадьбы Берестейщины». Минск, издательство «Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі», 2004 год. 576 страниц. ISBN 985-11-0305-5
  5. ^ а б Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т. 3, кн. 1. Брэсцкая вобласць / рэдкал.: Г.П. Пашкоў (дырэктар) [і інш.]. — Менск: БелЭн, 2006. — 528 с.: іл. ISBN 985-11-0373-X.
  6. ^ Раскіданае гняздо, Газэта «Вячэрні Брэст», 12 траўня 2013
  7. ^ Пад Брэстам развальваецца сядзіба Пузынаў 19 стагоддзя(недаступная спасылка), «Беларусь сегодня», 17 лістапада 2015

Вонкавыя спасылкі

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Грымяча (вёска)сховішча мультымэдыйных матэрыялаў