Вэнэцыя (футбольны клюб)
| Вэнэцыя | ||||||
 | ||||||
| Поўная назва | Venezia Football Club S.r.l. | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Заснаваны | 1907 | |||||
| Горад | Вэнэцыя, Італія | |||||
| Стадыён | П’ерлюіджы Пэнца Умяшчальнасьць: 7450 | |||||
| Галоўны трэнэр | ||||||
| Чэмпіянат | Сэрыя А | |||||
| · 2023—2024 | Сэрыя Б, 3 месца (падвышэньне) | |||||
| ||||||
 Галерэя здымкаў у Вікісховішчыveneziafc.it (італ.) | ||||||
«Вэнэцыя» (па-італьянску: Venezia) — італьянскі футбольны клюб з гораду Вэнэцыі. Заснаваны ў 1907 годзе. Уладальнікі Кубка Італіі (1941).
Гісторыя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Футбольны клюб «Вэнэцыя» паўстаў 14 сьнежня 1907 году, дзякуючы руплівасьці 20 энтузіястаў, які дамаглі зьліцьця футбольных сэкцыяў двух вэнэцыянскіх спартовых клюбаў, як то таварыства баявой гімнастыкі і «Канстантына Рэер». Месцам, абраным заснавальнікамі, каб даць жыцьцё новаму футбольнаму клюбу, стаў рэстаран Да Нанэ ін Кортэ дэль’Орса недалёка ад Кампа-Сан-Барталяміё. Сярод заснавальнікаў былі Давідэ Фана, які быў абраны першым прэзыдэнтам каманды, а таксама Вальтэр Эмісэгер з швайцарскага клюбу «Вінтэртур». Эмісэгер стаў першым трэнэрам каманды і ейным капітанам[2].
У першыя гады матчы клюбу ладзіліся ў сасновым лесе Сант’Элены. Першыя матчы «Вэнэцыі» былі згуляныя супраць камандаў з Падуі, Вэроны і Вічэнцы, а таксама супраць экіпажаў караблёў, якія прыбывалі ў порт Вэнэцыі. Першай футбольнай сустрэчай клюбу зважаецца матч 22 сьнежня 1907 году супраць клюбу «Вічэнца», які скончыў унічыю зь лікам 1:1[3]. «Вэнэцыя» дэбютавала ў найвышэйшым дывізіёне Італіі ў 1909 годзе. Зьяўляючыся адзіным клюбам з Вэнэта, «Вэнэцыя» была наўпрост дапушчаная да паўфіналу, дзе сустрэлася зь пераможцам зоны Лямбардыі клюбам «Мілянэзэ», але была разгромленая зь лікам 7:1 у першым матчы і лікам 11:2 у матчы ў адказ[4]. «Вэнэцыя» брала ўдзел ў Прыма-катэгорыі, якая была найвышэйшым дывізіёнам чэмпіянату Італіі, з сэзону 1910—1911 гадоў па сэзон 1914—1915 гадоў, які стаў апошнім перад далучэньнем Італіі ў Першую сусьветную вайну. 7 верасьня 1913 году быў адкрыты вэнэцыянскі стадыён на востраве Сант’Элена, які сёньня вядомы як П’ерлюіджы Пэнца. На ім была крытая трыбуна дзеля 500 гледачоў[5]. У красавіку 1919 году клюб быў аб’яднаны з яшчэ адной каманды гораду — «Аўрорай». У гэты ж час урад даў клюбу 40 тысяч лір у якасьці кампэнсацыі за выкарыстаньне спартовай пляцоўкі ў якасьці вайсковай базы. У 1920-я гады «Вэнэцыя» часта гуляла ў другім дывізіёне. 1 жніўня 1934 году клюб вярнуўся да сваіх традыцыйных чорнага і зялёнага колераў[6].
У сэзоне 1934—1935 гадоў «Вэнэцыя» заняла 11-ы радок і была паніжаная ў Сэрыю С, але знаходжаньне ў трэцім дывізіёне было нядоўгім, бо ўжо праз год клюб прасунуўся ў Сэрыю Б. Каманда працягвала змагацца ў другім дывізіёне, няблага выступаючы ў айчынным кубку. У сэзоне 1938—1939 гадоў дружына заняла другое месца і атрымала павышэньне ў Сэрыю А, што было дасягнута драматычным чынам, бо вэнэцыяны перамоглі «Аталянту» ў Бэргама зь лікам 0:1 у апошнім туры і абагналі іх у табліцы толькі за кошт найлепшай розьніцы галоў[7]. Пераможны гол быў на рахунку Франчэска Пэрніга[8]. Ажно да спыненьня футболу ў Італіі ў сувязі з Другой сусьветнай вайной «Вэнэцыя» заставалася ў Сэрыі А, здабыўшы Кубак Італіі ў 1941 годзе і змагаючы за скудэта ў сэзоне 1941—1942 гадоў.
Склад
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Актуальны на 14 лютага 2025 году
|
|
.svg){kind=small}
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ https://www.transfermarkt.com/-/mitarbeiterhistorie/verein/607
- ^ Un Secolo di Calcio Venezia, Il Venezia dalla nascita al girone unico, Michele Gottardi. — С. 3—4.
- ^ Un secolo di Calcio Venezia, Il Venezia dalla nascita al girone unico, Michele Gottardi. — С. 10.
- ^ Agendina Barlassina 1937—38. — С. 36.
- ^ Un Secolo di Calcio Venezia, Storia del Penzo, Renato Vidal. — С. 27.
- ^ Un Secolo di Calcio Venezia, Dalla Serenissima alla presidenza Bennati, Pietro Bortoluzzi. — С. 40.
- ^ Almanacco illustrato del calcio italiano 1940. — С. 166.
- ^ Un Secolo di Calcio Venezia, Dalla Serenissima alla presidenza Bennati, Pietro Bortoluzzi. — С. 50.