Бедная рыфма

Бе́дная ры́фма — тэрмін, якім абазначаюць шэраг бедных на сугуччы рыфмаў.

Да беднай рыфмы перш за ўсё адносіцца мужчынская адкрытая рыфма, у якой супадаюць толькі галосныя гукі: люблю́ — маю́, край — быва́й, пайшо́ў — зноў і г. д. Не вызначаецца багацьцем сугуччаў і мужчынская закрытая рыфма, у якой не супадаюць пераднаціскныя зычныя: ног — даро́г, дым — ім, сьцяг — вяка́х і г. д.

Як бедная рыфма ўспрымаюцца таксама аднародныя граматычныя рыфмы, асабліва пры злоўжываньні імі. У першую чаргу гэта адносіцца да т. зв. флексійных рыфмаў — дзеяслоўных (хо́дзіць — паво́дзіць, пыта́е — сяда́е) і назоўнікавых (нага́мі — сцяга́мі, васілё́чак — звано́чак).

У паэтычным творы бедныя рыфмы звычайна выступаюць побач зь іншымі сугуччамі, гукавымі паўторамі, з багатымі і глыбокімі рыфмамі, што ў значнай ступені кампэнсуе іх гукавую малапрыкметнасьць.

Літаратура

• Рагойша В. П. Паэтычны слоўнік. — 3-е выд., дапрац. і дапоўн. — Менск: Беларуская навука, 2004. — 576 с. — 2000 ас. — ISBN 985-08-0598-6
• Рагойша В. П. Тэорыя літаратуры ў тэрмінах. — Менск: Беларуская энцыклапедыя, 2001. — 384 с. — 1000 ас. — ISBN 985-11-0197-4