Аркадзь Мігдал

Аркадзь Мігдал
	Аркадзь Мігдал
	па-расейску: Аркадий Бенедиктович Мигдал
Дата нараджэньня	26 лютага (11 сакавіка) 1911
Месца нараджэньня	Ліда, Віленская губэрня, Расейская імпэрыя;
Дата сьмерці	9 лютага 1991 (79 гадоў)
Месца сьмерці	Прынстан, ЗША
Месца пахаваньня	Новадзявочыя могілкі;
Месца вучобы	Ленінградзкі ўнівэрсытэт
Занятак	фізык-тэарэтык, пісьменьнік-дакумэнталіст, ядзерны фізык
Навуковая сфэра	фізыка
Месца працы	Інстытут фізычных праблемаў імя П. Л. Капіцы РАН[d];
Навуковая ступень	доктар фізыка-матэматычных навук[d]
Навуковы кіраўнік	Мацьвей Бранштэйн
Вучні	Анатоль Ларкін, Юры Гапонаў

Аркадзь Бэнэдыктавіч (Бяйнусавіч) Мігдал (11 сакавіка 1911, Ліда — 9 лютага 1991, Прынстан, ЗША) — савецкі фізык-тэарэтык.

Біяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Нарадзіўся на Беларусі. У Першую сусьветную вайну, чатырохгадовым, разам з бацькамі ўцёк ад немцаў у Пецярбург. Пасьля заканчэньня школы паступіў у Ленінградзкі ўнівэрсытэт (цяпер Санкт-Пецярбурскі дзяржаўны ўнівэрсытэт), адкуль яго выгналі ў 1931 за «непралетарскае паходжаньне». У 1933 быў арыштаваны, яго выпусьцілі празь семдзясят дзён.

У канцы 1930-х гг. будучы акадэмік заняўся разглядам праблемы ўзаемадзеяньня нэўтронаў з атамамі. У выніку ім быў разьвіты арыгінальны мэтад «устрэсваньня», які прынёс аўтару заслужаную вядомасьць.

У 1943-45 А. Б. Мігдал працаваў ў Інстытуце фізычных праблемаў АН СССР, з 1944 прафэсар Маскоўскага інжынэрна-фізычнага інстытуту. У 1945-71 у Інстытуце атамнай энэргіі, у 1947 быў апанэнтам на абароне кандыдацкай дысэртацыі А. Дз. Сахаравым. З 1971 працаваў у Інстытуце тэарытычнай фізыкі АН СССР.

Чалец-карэспандэнт АН СССР (1953), акадэмік АН СССР (1966).

Узнагароджаны ордэнамі Леніна і Працоўнага Чырвонага Сьцяга.

У навуцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

А. Б. Мігдал — заснавальнік новых кірункаў у ядзернай фізыцы і фізыцы мэталаў. Разьвіў тэорыю дыпольнага і квадрапольнага выпраменьваньня ядраў і тэорыю іянізацыі атамаў пры ядзерных рэакцыях. Распрацаваў тэорыю шырокіх ліўняў. Разгледзеў уплыў шматкратнага расьсейваньня на тармазное выпраменьваньне і разьвіў мэтад рашэньня квантавай задачы многіх целаў. Дастасаваў тэорыю звышправоднасьці да пытаньняў будовы ядраў і вылічыў моманты інэрцыі цотных і няцотных ядраў. Разьвіў колькасную тэорыю ядра, заснаваную на прымяненьні мэтада квантавай тэорыі поля. Дасьледаваў праблему палярызацыі і вакуўму ў моцных магнітных палях.

У навуковы ўжытак увайшлі такія азначэньні, як асаблівасьць Мігдала-Кона, скачок Мігдала, канстанта Мігдала.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

В. Белянкевіч. Акадэмік Аркадзь Мігдал: Аповесьць пра шчасьлівага чалавека // Лідзкі летапісец №13

^ Мигдал Аркадий Бейнусович // Большая советская энциклопедия (рас.): [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохоров — 3-е изд. — Москва: Советская энциклопедия, 1969.

[_2f2b6e83f6429421-1] Мигдал Аркадий Бейнусович // Большая советская энциклопедия (рас.): [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохоров — 3-е изд. — Москва: Советская энциклопедия, 1969.

[1]